ირმა ნოდია - აუტიზმის ცენტრის ხელმძღვანელი
მზიანი, გაზაფხულისთვის ჩვეული დილა გათენდა. გუკას ჩუმმა ჩურჩულმა გამომაღვიძა. დედა ჩამეხუტე - ასე იწყება ყოველთვის, როცა ის ჩემზე ადრე იღვიძებს. ჩავეხუტე. საოცარი სითბო გივლის ამ დროს ტანში. ჩამძინებია. დღეს რთული დღეა, ქართულში ტესტირება აქვს. ნერვიულობს. მეც გადმომედო. ნიკო ამხნევებს და ეუბნება, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ასე, ფერება-გამხნევებაში გავაცილე ბიჭები. მე ისევ ჩვენს აფთიაქს მივაშურე. ნიკომ გამომიარა და შინ ერთად დავბრუნდით. ისევ სწავლა, ისევ ემზადება ხვალისთვის. თუმცა არა, ხვალ 9 მაისია. ვისვენებთ. მთელი ოჯახი ერთად ვიქნებით, რაც იშვიათია ჩემი მიზეზით. მამასთან უფრო ხშირად არიან. გუკა ცქმუტავს. უხარია. ხვალ 9 მაისიაო? ასჯერ კითხულობს ერთი და იგივეს. აინტერესებს რა მოხდა 73 წლის წინ. ვუხსნი და ისიც კითხვიდან კითხვას გიბრუნებს. დღე ისე გაატარეს, როგორც უნდოდათ. ძლივს ვაწვენ. აპროტესტებენ. ხვალ სკოლა არ აქვთ. გუკა ტესტის ათი ქულისთვის ერთი საათით თამაშს ითხოვს. უძლური ხარ. მართლა დაიმსახურა.
9 მაისია. დილა, რომლის გათენებასაც გუკა სასწაულად ელის. დედა გილოცავო, - მეხუტება. ფიქრებით შორს ვარ, ბავშვობაში, იმ დროში, სადაც ძალიან ბედნიერი ვიყავი. ბიჭები წამოცვივდნენ. გახარებულები არიან. ფილმს უნდა უყურონ. „ჯარისკაცის მამას“ მერამდენედ უყურებენ. მათთვის მაინც პირველივითაა. დღე ოჯახმა ერთად გავატარეთ, მშვიდად და ბედნიერად.
ძალიან მეშინია დღევანდელი დღის. შინაგანმა შიშმა შემიპყრო. დღეს ცენტრში ორ ბავშვს ვაფასებთ. დიაგნოზი უნდა დაუსვან, არიან თუ არა აუტისტური სპექტრით. ღმერთს ვევედრები არ დაუშვას, რომ კიდევ ერთი დედა შეემატოს ჩვენს რიგებს. ბიჭები სკოლაში გავაცილე. თითქოს დროც გაჩერდა. პირველი შეფასება დაიწყო. არ არის. ბედნიერი დედა, გავიფიქრე გულში. ის ვერ ხვდება რა ხდება. მე ვიცი, მე გამოვცადე ეს წუთები. მიხარია, რომ ერთი დედა გადაურჩა ტკივილს, რაც გადავიტანე. მეორე საეჭვოა, ისევ უნდა შეფასდეს რაღაც დროის შემდეგ. არ იქნება, მე ასე მინდა! თითქოს ჩემზე იყოს დამოკიდებული. ჩემი 9 წელი გადავაფასე. მაინც ბედნიერი ვარ, დღევანდელი დღეც იმედიანად დამთავრდა.
დღეს პარასკევია, კვირის ბოლო სამუშაო დღე და მიხარია. დილიდან კარგ განწყობაზე ვარ. ჩემი გოგონები ჩამოდიან თბილისიდან. ჩემს გოგონებს ცენტრის ფსიქოლოგებს ვეძახი. ერთ კვირიან ტრენინგებს ესწრებოდნენ. მოდიან ახალი შემართებით, იმედად ასობით დედის, რომლებმაც საკუთარი შვილის ბედი მიანდეს. ღმერთო, მშვიდობიანად ატარე ჩემი გოგონები. მაკამ დამირეკა. ხვალ პირველი არხიდან სტუმრები გვეყოლება. მიხარია, ძალიან ბევრ დედას გადაიღებენ. კვირას შეხვედრაც დაუგეგმავთ. არ ვიცოდი. ცუდია კვირა დღის დაკარვა, მაგრამ არაუშავს, ესეც დამთავრდება მალე იმედით.
კიდევ ერთი დღე გათენდა. მე სამსახურში უნდა წავიდე. შვილებს მამას ვუტოვებ. თურმე ვისვენებთ. გამიხარდა. ბიჭებიც გაიხარებენ. ბებო გვეწვია. მოულოდნელი სიურპრიზი მოგვიწყო აფხაზეთიდან. ჩვენ ვერ ვახერხებთ სამწუხაროდ გადასვლას. ბიჭებმა გაიხარეს ბებოს ჩამოსვლით. გვერდიდან აღარ შორდებიან. ცენტრში ისევ აფუსფუსდნენ გოგონები. ერთკვირიანი შესვენების შემდეგ თერაპიები დაიწყო და მიხარია.
დღეს კვირაა. თვალი გავახილე და გავიფიქრე, ცუდია, უნდა ვისვენებდე, მაგრამ შეხვედრები გვაქვს. ძალიან დავიძაბეთ. არ ვიცი, ვერ მივხვდი რა იყო შეხვედრის მიზანი და რა გაიგეს. გაურკვევლად დაგვტოვეს და წავიდნენ. ძალიან გავბრაზდი. ისეთი ბრალდებები იყო, რაღაც გაუგებარი, დაუმსახურებელი, რისი ღირსებიც არ ვიყავით. რას ვიზამთ, ზოგს თავისი თავი ჰგონია მართალი, მე კი ღმერთისთვის მიმინდვია. შურიანს და უღირსს ხომ ვერ შევებმევი, უფალმა განსაჯოს. მაინც კარგად მთავრდება ეს დღეც. ჩვენს საყვარელ ადამიანებს ველოდებით სტუმრად. ყოველგვარი ცუდი უკან რჩება. ჩვეულებრივ ვაგრძელებთ დღეს. რამდენიმე მშობელს ჩაწერენ გადაცემა „მშობლის დღიურისთვის“. მიხარია, დღევანდელი დღე ემოციებით იყო სავსე, მაგრამ მაინც ბედნიერი ვარ, რადგან ხვალინდელი დღის დიდი იმედი მაქვს. ხვალ ორშაბათია, კვირის პირველი დღე.