სოფელი სამეგრელოში, სადაც მუსლიმებმა და ქრისტიანებმა ტოლერანტული გარემო შექმნეს [ვიდეო]
შავღელე ხობის სოფელია. ის ფოთიდან შვიდ კილომეტრში,
მდინარე რიონის პირას იშლება და თითქოს არაფრით განსხვავდება
სამეგრელოს სხვა სოფლებისგან. გზა იმდენად ორმულია, რომ „სლალომით“
მოძრაობა გარდაუვალია. ადგილობრივი მცხოვრებლების ძირითადი სარჩო
სიმინდი და რძის ნაწარმია. კომუნისტური მმართველობის ხელი სოფელს
ახლაც ატყვია. აქ საცხოვრებელი სახლები სახელმწიფომ მუსლიმი აჭარელი
ეკომიგრანტებისთვის ააშენა და არქიტექტურა თითქმის ერთმანეთის
იდენტურია.
სოფლის ჩვეულებრივობის განცდა მაშინ გიქრება, როცა გზად მხოლოდ ბავშვებს და ქალებს ხედავ. მანქანა პირველივე შემხვედრ სახლთან გავაჩერეთ. ქალი აჭარული კილოთი გვეუბნება, რომ „ჯამეში“ [მეჩეთი] ახლა ლოცვა ტარდება, სადაც ყოველ პარასკევს მორწმუნე მუსლიმი მამაკაცები იკრიბებიან.
„ჩვენ შინ თუ ვილოცებთ“, - გვითხრა ახალგზარდა ქალმა, რომელიც საკუთარი სახლის ეზოში მეზობელ თანატოლებთან ერთად სიმინდს არჩევდა.
მანამდე სოფელში, ეს მაშინ როცა აჭარაში მომხდარი წყალდიდობის შემდეგ ქედას, შუახევისა და ხულოს მცხოვრებლები 1989 წელს შავღელეში ჩამოასახლეს, საქართველოში ერთ-ერთი ძლიერი მეურნეობა მეციტრუსეობა იყო.
გზას ისევ მანქანით გავუყევით. სოფლის ცენტრში სკოლა, საბავშვო ბაღი და ამბულატორიაა განთავსებული. იქვე ჯვარია აღმართული, გასწვრივ კი საქართველოს და ევროკავშირის დროშები ფრიალებდა.
მეჩეთში სამარისებური სიჩუმეა. მხოლოდ მოლას ლოცვის ხმა ისმის. ჩვენი ჩასვლის მიზეზი მან წინასწარ იცოდა, ამიტომ გადაღება „გაუფრთხილებლად“ დავიწყეთ. „ჯამეს“ ეზოში სასაფლაოა, აქ მხოლოდ მუსლიმებს ასაფლავებენ.
ლოცვა მალე დასრულდა, მოლა მოგვესალმა და სოფლის კაცების გაცნობაში დაგვეხმარა.
სოფლის სულიერი წინამძღვარი ზურაბ ტარიელაძე გვეუბნება, რომ მეჩეთი, რომელიც სამეგრელოში ერთადერთია, 2004 წელს შემოწირულებებით ააშენეს. სახელმწიფოს წილი მხოლოდ მიწის გადაცემა იყო. გვიხსნის, რომ დამხვედრი მეზობლების, ქრისტიანებისგან განსხვავებული რელიგია ხელს არ უშლით ერთმანეთის ლხინის და ჭირის გაზიარებაში.
„ქრისტიანი და სხვა ნებისმიერი რწმენის ადამიანი, თუ ის მორწმუნეა, სიკეთის და მშვიდობის სიმბოლოა. თითქმის 28 წელია რაც აქ ვცხოვრობთ და ძალიან კარგი მეგობრები გვყავს ქრისტიანები. ისინი ჩვენს დღესასწაულებს გვილოცავენ, ჩვენ კი მათსას. გუშინ ქალიშვილის ქორწილი გადავიხადე და ქრისტიანი მეგობრებიც მყავდა დაპატიჟებული“, - გვითხრა ზურაბ ტარიელაძემ.
შუახნის და მოხუც მორწმუნეებს შორის ახალგაზრდებიც იყვნენ, სოფლის პრობლემებზე სწორედ ისინი გვესაუბრნენ.
„კარგია რომ გვაქვს სამლოცველო, საბავშვო ბაღი, სკოლა, ამბულატორია, მაგრამ ახალგაზრდები აქ ვერ ჩერდებიან, იმიტომ რომ უმუშევრობაა, არ გვაქვს ინტერნეტი, გზა, გაზი. ახალგაზრდები ძირითადად თურქეთში მიდიან სამუშაოდ, აქ მიწა არ მუშავდება, ყანების უმეტესობა არ ითესება“, - გვითხრა გია ქამაშიძემ.
სოფლის მცხოვრებლები ახალი გზის მშენებლობის და გაზიფიცირების მოლოდინში არიან, ეს დაპირება მათ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში გამარჯვებული, მმართველი პარტიის კანდიდატისგან მიიღეს.
სოფლის ჩვეულებრივობის განცდა მაშინ გიქრება, როცა გზად მხოლოდ ბავშვებს და ქალებს ხედავ. მანქანა პირველივე შემხვედრ სახლთან გავაჩერეთ. ქალი აჭარული კილოთი გვეუბნება, რომ „ჯამეში“ [მეჩეთი] ახლა ლოცვა ტარდება, სადაც ყოველ პარასკევს მორწმუნე მუსლიმი მამაკაცები იკრიბებიან.
„ჩვენ შინ თუ ვილოცებთ“, - გვითხრა ახალგზარდა ქალმა, რომელიც საკუთარი სახლის ეზოში მეზობელ თანატოლებთან ერთად სიმინდს არჩევდა.
მანამდე სოფელში, ეს მაშინ როცა აჭარაში მომხდარი წყალდიდობის შემდეგ ქედას, შუახევისა და ხულოს მცხოვრებლები 1989 წელს შავღელეში ჩამოასახლეს, საქართველოში ერთ-ერთი ძლიერი მეურნეობა მეციტრუსეობა იყო.
გზას ისევ მანქანით გავუყევით. სოფლის ცენტრში სკოლა, საბავშვო ბაღი და ამბულატორიაა განთავსებული. იქვე ჯვარია აღმართული, გასწვრივ კი საქართველოს და ევროკავშირის დროშები ფრიალებდა.
მეჩეთში სამარისებური სიჩუმეა. მხოლოდ მოლას ლოცვის ხმა ისმის. ჩვენი ჩასვლის მიზეზი მან წინასწარ იცოდა, ამიტომ გადაღება „გაუფრთხილებლად“ დავიწყეთ. „ჯამეს“ ეზოში სასაფლაოა, აქ მხოლოდ მუსლიმებს ასაფლავებენ.
ლოცვა მალე დასრულდა, მოლა მოგვესალმა და სოფლის კაცების გაცნობაში დაგვეხმარა.
სოფლის სულიერი წინამძღვარი ზურაბ ტარიელაძე გვეუბნება, რომ მეჩეთი, რომელიც სამეგრელოში ერთადერთია, 2004 წელს შემოწირულებებით ააშენეს. სახელმწიფოს წილი მხოლოდ მიწის გადაცემა იყო. გვიხსნის, რომ დამხვედრი მეზობლების, ქრისტიანებისგან განსხვავებული რელიგია ხელს არ უშლით ერთმანეთის ლხინის და ჭირის გაზიარებაში.
„ქრისტიანი და სხვა ნებისმიერი რწმენის ადამიანი, თუ ის მორწმუნეა, სიკეთის და მშვიდობის სიმბოლოა. თითქმის 28 წელია რაც აქ ვცხოვრობთ და ძალიან კარგი მეგობრები გვყავს ქრისტიანები. ისინი ჩვენს დღესასწაულებს გვილოცავენ, ჩვენ კი მათსას. გუშინ ქალიშვილის ქორწილი გადავიხადე და ქრისტიანი მეგობრებიც მყავდა დაპატიჟებული“, - გვითხრა ზურაბ ტარიელაძემ.
შუახნის და მოხუც მორწმუნეებს შორის ახალგაზრდებიც იყვნენ, სოფლის პრობლემებზე სწორედ ისინი გვესაუბრნენ.
„კარგია რომ გვაქვს სამლოცველო, საბავშვო ბაღი, სკოლა, ამბულატორია, მაგრამ ახალგაზრდები აქ ვერ ჩერდებიან, იმიტომ რომ უმუშევრობაა, არ გვაქვს ინტერნეტი, გზა, გაზი. ახალგაზრდები ძირითადად თურქეთში მიდიან სამუშაოდ, აქ მიწა არ მუშავდება, ყანების უმეტესობა არ ითესება“, - გვითხრა გია ქამაშიძემ.
სოფლის მცხოვრებლები ახალი გზის მშენებლობის და გაზიფიცირების მოლოდინში არიან, ეს დაპირება მათ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში გამარჯვებული, მმართველი პარტიის კანდიდატისგან მიიღეს.