მე არ ვიცი რა ასაკიდან იწყება მეხსიერების გაუარესება. ჩემმა ხსოვნამ ჯერ კიდევ შემოინახა რამდენიმე მოგონება სოხუმში გატარებულ დღეებზე.

ორმოცდარვის თუ ორმოცდაცხრის ვარ. თითქმის 25 წელი გავიდა, სახლიდან წავედი და აღარ დავბრუნდი. ამ ხნის განმავლობაში არაფერი დამიწერია ამის შესახებ. დიდი, ძალიან დიდი დრო მქონდა საფიქრალად. ალბათ უმადური ვარ.

1992 წლის 14 აგვისტო. ცხელა. გუმისთის ნავთსაყუდელი, ევკალიპტების გამაბრუებელი სურნელი, გავარვარებული სილიანი ნაპირი და შავი ზღვა. ჩემი საყვარელი შავი ზღვა. 23 წლის ვარ.

ამ ქვეყანაზე არსებულ ხმაურთაგან ის ხმა, რასაც მაშინ ჩემი ჭიშკარი გამოსცემდა, დღემდე ყველაზე მეტად მზარავს. ჭიშკართან დედა იდგა. მაშინ ისიც ჩემსავით, ორმოცდარვის თუ ორმოცდაცხრის იყო.

– თეა, ომი დაიწყო! ომი დაიწყო!

ორ კვირაში მამა თბილისში მაბრუნებდა, ისე მგზავნიდა, როგორც განვლილ წლებში 1986-დან 1992-მდე. თითქოს არაფერი უჩვეულო არ ხდებოდა. ეზოში თეთრი "გაზ-24" და მძღოლი მურმანი მელოდა. ჩავედი. თავს ძალას ვატანდი და არ მინდოდა საკუთარი სახლისთვის თვალი შემევლო. სხვა დროს ამას ხომ არ ვიზამდი?! თითქოს ჩვეულებრივად მივემგზავრებოდი თბილისში. მაგრამ როგორც კი მანქანის კარი გავაღე და ჩასაჯდომად მოვემზადე, უკან მოვბრუნდი და ჩემს სახლს შევხედე. თეთრ უზარმაზარ ხომალდს ჰგავდა ზღვაში გასასვლელად გამზადებულს. აივანზე აფხაზი მეზობლები იდგნენ და ჩემს გამგზავრებას ადევნებდნენ თვალს. მხოლოდ ერთმა, ეთერი დეიდამ "გაბედა" (რა ლამაზი ქალი იყო!!!), ხელი დამიქნია, ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და მომაძახა: Тейчка, не пуха, не пера. - К черту" - ვუპასუხე და სწრაფად მანქანაში ჩავჯექი.

ჰოდა, "К черту", აღარ გავაგრძელებ ჩემზე წერას. ისინი მოყვებიან ჩემი აფხაზეთის ამბავს. ყველაფერს, ყველაფერს რაც ნამდვილად იყო!

ავტორი: თეა კალანდია



I don’t know when our memories start to fade away. Mine, however, have still preserved several epi- sodes about the time I spent in Sukhumi…

 

I am forty-eight or forty-nine… almost 25 years have passed. I left home and never returned… never went back… I have not written a single word about this. I had a long, very long time to think… But, I suppose, I am ungrateful…

It is 14th August,1992. It’s hot. The Port of Gumista, intoxicating smell of eucalyptus and scorching hot sand at the Black Sea beach. My beloved Black Sea… I’m 23.

There are a lot of stupefying noises, but the sound my gate was making then terrifies me now. My mother was standing at the gate. She was forty-eight or forty-nine, just like me today.

- Tea, the war has broken out! The war has started!

That voice is one of those noises that I cannot forget even after 25 years. I hear it again and again and it dazzles me now even more…

After two weeks dad decided to send me back to Tbilisi. He was doing it as if it was just another trip between 1986-1992. White "Gaz-24" and the driver Murman were waiting for me in the yard. I went down and tried not to look back at my house. I would not have looked back before, that's why. Was it not just one of the usual trips to Tbilisi? But as soon as I opened the door and was about to sit in the car, I turned and looked at my house… It was like a huge white ship, ready to sail into the sea. My Abkhazian neighbours were standing at the porch watching me leave. Only one of them, the most beautiful one, "dared” to wave me goodbye, blew me a kiss and called: "Теa, ni puxa, ni pera". "k chertu" (Russian) - I answered and I quickly jumped into the car.

So, "k chertu", I won’t keep writing about me... They will say everything that did happen in reality.

Author: Tea Kalandia
Translator: Sopio Tobitadze

"14 გბ" ხელოვნების სხვადასხვა ჟანრის ენაზე მოთხრობილი საქართველოს უახლესი ისტორიაა. ახალი თაობის შემოქმედთა პასუხები ტრავმულ წარსულზე - აფხაზეთის მოვლენების 1-გიგაბაიტიანი 14 რეპრეზენტაცია.

"ლაივპრესმა" "14 გბ-ის" გამოქვეყნების უფლება ავტორისგან მიიღო, გამოცემის მხარდაჭერით წიგნი ითარგმნა აფხაზურ და რუსულ ენებზე.

"14 გბ" თავის დროზე ავტორის ხარჯებით გამოიცა. კრებულის იდეის ავტორი და შემდგენელია თეა კალანდია. მთავარი კონსულტანტი - ნინო კალანდია; მხატვარი - პაპუნა პაპასქირი; რედაქტორი - ნანა გაფრინდაშვილი; დიზაინი - ია მახათაძე.