მეხსიერება ცახცახებს დაჭრილ ღამურასავით...

რა მახსოვს? მახსოვს ერთ-ერთი საღამო: მე და მამა როგორ ვსხედვართ სამზარეულოს მაგიდასთან.

ჩვენ გასწვრივ, აივანზე გამავალ კარში, დედაჩემის კაქტუსების ბაღია გადაშლილი, იმ დროსა და სივრცეში დალის სრულიად განსხვავებული კაქტუსების ბაღი.

მისი ხელით წითელი აგურით შემოღობილი.

არ მახსოვს, რა ასაკიდან, მაგრამ, რაც თავი მახსოვს, უსასრულოდ ვხატავდი. თაბახის ფურცლებზე, გრძელი, საკანცელარიო რვეულის ფურცლებზე... აკვარელები, გუაშები, ფანქრები...

ოდესღაც მამამ ბალტიისპირეთიდან უამრავი ფლომასტერი ჩამომიტანა, თეამ და ლანამაც თითქმის იმავე დროს გერმანიიდან ჩამომიტანეს: ნაირ-ნაირი ელფერის, – დამამახსოვრდა...

ჩემი სახლის მისაღები ოთახის იატაკზე საათობით ვიჯექი და ვუყურებდი შავ-თეთრი ტელევიზორის ეკრანზე საბალეტო წარმოდგენებს, რასაც, როგორც მახსოვს, ხშირად გადმოსცემდნენ.

ბალერინობა მინდოდა... ვხატავდი დიდი, შავი ზეთისხილის თვალებიან ბალერინებს.

ავტოპორტრეტს ვხატავდი. ყველა ბალერინა მე ვიყავი!

საღამო...

ვხატავ შავთვალებიან სახეს, ვიცვამ ნარინჯისფერ კაბასაც, მაგრამ ფეხებს ვერ ვხატავ!

ძალიან ვცდილობ, ვწვალობ, მაგრამ ვერა და ვერ დავდექი ფეხებზე. პუანტები მზად მაქვს, მაგრამ ფეხები? ფეხებს ვერ ვხატავ!

– ნინო! მოდი ერთად ვცადოთ ! – მამა იღებს ფანქარს და ძალიან ფრთხილად იწყებს ხატვას: ჯერ მარჯვენა ფეხის ხაზს ასრულებს, შემდეგ – მარცხენისას. საკუთარი თავითა და ჩემი შემოქმედებით კმაყოფილი მიღიმის და მეუბნება: "აბა, პუანტები ახლა შენ თვითონ ჩაიცვი!"

მე ვიცვამ პუანტებს და ბედნიერი ვარ! ძალიან ბედნიერი! ავტოპორტრეტი დავასრულე! 1989 წლის 30 იანვარი, "ავტოპორტრეტი".

ავტორი: ნინო კალანდია
ფოტო: პაპუნა პაპასქირი

SELF-PORTRAIT

My memory trembles like a wounded bat.

What do I remember? I remember one of the evenings, my father and I are sitting at the kitchen table and there is my mother’s cacti orchard on the balcony along us. The cacti
orchard was so unusual almost unbelievable for that time. Dali’s cacti orchard.

She had surrounded a brick wall over it herself.

I can’t remember when I started but as far as I remember myself I used to paint. (Without being bored of it,.) On papers, on long different kinds of papers.

Water-colors, gouaches, brushes…

And then I had the numerous markers my father had brought from somewhere from Baltic countries and some that Tea and Lana had brought from Germany almost at the same time: color grading markers, flowing colored. They got fixed into my memory.

I used to sit on the floor in the sitting room and watch the ballet performances on black-and-white, they used to broadcast it quite often back then.

I wanted to become a ballet dancer. I used to draw ballet dancers with large black eyes like olives. I drew self-portraits, - it was me in each of that ballet dancers.

The evening.

I am painting a face with black eyes, I am putting on an orange dress, but I can’t draw the feet.

I try very hard but still can’t stand on my feet. I even have my pointe shoes ready, but the feet! I can’t draw the feet!

“Nino! come up, let’s try together” – father takes the pencil and starts to draw very carefully.

He finished the right foot line first, then the left one. He is proud of himself and his work and he smiles: “Now go and put on your pointe shoes!”.

And I put them on. And I’m happy. Happy indeed! So I finished my self-portrait. 1989. 30 January. “Self-portrait”.

Author: Nino Kalandia
Photo by: Papuna Papaskiri
Translator: Sopio Tobitadze

"14 გბ" ხელოვნების სხვადასხვა ჟანრის ენაზე მოთხრობილი საქართველოს უახლესი ისტორიაა. ახალი თაობის შემოქმედთა პასუხები ტრავმულ წარსულზე - აფხაზეთის მოვლენების 1-გიგაბაიტიანი 14 რეპრეზენტაცია.

"ლაივპრესმა" "14 გბ-ის" გამოქვეყნების უფლება ავტორისგან მიიღო, გამოცემის მხარდაჭერით წიგნი ითარგმნა აფხაზურ და რუსულ ენებზე.

"14 გბ" თავის დროზე ავტორის ხარჯებით გამოიცა. კრებულის იდეის ავტორი და შემდგენელია თეა კალანდია. მთავარი კონსულტანტი - ნინო კალანდია; მხატვარი - პაპუნა პაპასქირი; რედაქტორი - ნანა გაფრინდაშვილი; დიზაინი - ია მახათაძე.