გამახსენდა სოხუმში ჩემი სახლი, რომელსაც ამის შემდეგ ნამდვილად ვეღარ ვნახავ. მაინც რა სახლი იყო! ვიცვლებოდი მე, ჩემი მეზობლები, ნათესავები, ვიღაც კვდებოდა, ვიღაც პრესტიჟულ ინსტიტუტში ეწყობოდა, ვიღაცას ციხეში სვამდნენ. იცვლებოდა ყველაფერი, გარდა სახლისა, რომელშიც ვცხოვრობდი...

ეს სახლი, 1949 წელს გერმანელი ტყვეების მიერ აშენებული, ქალაქკომის შენობასთან ერთად აფხაზეთის ხედებიანი სადღესასწაულო ღია ბარათების ლამის ყველა ნაკრებზეა გამოსახული. სტალინური კლასიციზმის ნიმუშია, კაპიტალური შენობა. თითქოს სამუდამო იყო.

გამიმართლა, რომ ამ სახლის ათეულობით ფოტო არსებობს, და ზოგჯერ ვათვალიერებ ხოლმე. აი, აქ გიჟი ემელიანი ცხოვრობდა. აი, ეს იოსკას ფანჯარაა. ამ აივნიდან სულ იყურებოდა გოგი ბაღათურია – ტანმოვარჯიშე, რომელიც მერე „აეროფლოტის“ პილოტი გახდა. მესამე სართულზე ექიმ ჩახალაშვილის ოჯახი ცხოვრობდა, მის გვერდით კი – იდუმალი გაბუნია, ჩესტერტონის პერსონაჟებს ჰგავდა. ზემოთ, სახურავქვეშ, ფასადს გვირგვინივით ადგა ნეონის წარწერა: „გიყვარდეთ წიგნი – ცოდნის წყარო“. მახსენდება დიდი სხვენი. მტრედები. სოხუმის ზეცა.. მოვერცხლისფრო ზღვა, რომელსაც თრთოლვით გავყურებდი. სხვა ფანჯრიდან თუ გაიხედავდი, მტრედის გამხმარ სკორეზე გაივლიდი, სხვენის საპირისპირო მხარეს დაინახავდი ეზოს, მხატვარ არქანიას – თავისი სახელოსნოს ღია კარში, ბადმინტონის მოთამაშეებს – შესვენების დროს, თოკებზე მოფრიალე თეთრეულს, მაღაზია „მაგნოლიის“ თანამშრომლებს, ჟორას, ნანულის...

ნეტავ, სად არის ახლა ჟორა?

ჩვენი სახლი კი ძველებურად დგას ლენინის ქუჩისა და მშვიდობის გამზირის გადაკვეთაზე. საინტერესოა, თუ შემორჩა იქაურობას წარწერა: „გიყვარდეთ წიგნი – ცოდნის წყარო“?

ავტორი: ლადო ფოჩხუა
ფოტო: დიმიტრი მეისი



I remembered my house in Sukhumi, which I will never be able to see again. And what a house it was!... Myself, my neighbours, relatives, we were always changing. Someone died, someone became a first year student of a prestigious University and someone went to jail. Everything was changeable, except the house I lived in...

This very house, built by German captives in 1949, together with the building of the City Hall can be seen at almost every post-card presenting the views of Abkhazia. It’s a standard model of Stalinist classicism. A fundamental building. As if it was destined to last forever.

I am lucky that there are tens of photos of the house and sometimes I go through them. This is where an insane man, by name Emilian, lived; this is Ioska’s window, Gogi Baghaturia, a gymnast, who later became a pilot at “Aeroflot” often stood on that balcony. On the third floor there lived the family of Doctor Chakhalashvili and next to them, mysterious Gabunia who looked like a character by Chesterton. Under the roof the façade was illuminated by the neon sign: “Love books – a source of knowledge”. It reminds me of a big attic, pigeons and the sky dome of Sukhumi… the silver sea, which always made me shiver. If you looked through different windows you would see the dung of pigeons. On the opposite side of the attic there was a yard... you could see painter Arkania through an open door of his workshop. Badminton players at break times. Sheets on the lines dancing and floating in the wind, employees of the shop “Magnolia” - Zhora, Nanuli... I wonder where Zhora is at the moment?

Our house still stands at the crossing of Lenin Street and Peace Avenue. I wonder if the sign “Love books – a source of knowledge” is still there.

Author: Lado Pochkhua
Photo by: Dimitry Meis
Translator: Sopio Tobitadze

„14 გბ“ ხელოვნების სხვადასხვა ჟანრის ენაზე მოთხრობილი საქართველოს უახლესი ისტორიაა. ახალი თაობის შემოქმედთა პასუხები ტრავმულ წარსულზე - აფხაზეთის მოვლენების 1-გიგაბაიტიანი 14 რეპრეზენტაცია.

„ლაივპრესმა“ „14 გბ-ის“ გამოქვეყნების უფლება ავტორისგან მიიღო, გამოცემის მხარდაჭერით წიგნი ითარგმნა აფხაზურ და რუსულ ენებზე.

„14 გბ“ თავის დროზე ავტორის ხარჯებით გამოიცა. კრებულის იდეის ავტორი და შემდგენელია თეა კალანდია. მთავარი კონსულტანტი - ნინო კალანდია; მხატვარი - პაპუნა პაპასქირი; რედაქტორი - ნანა გაფრინდაშვილი; დიზაინი - ია მახათაძე.