ეს ამბავი 1993 წლის 27 სექტემბერს, საღამოს, 5 საათზე დაიწყო, როდესაც პირველი არხის (ახლანდელი საზოგადოებრივი) ეთერით მაშინდელმა მეორე პირმა გვამცნო, რომ სოხუმი დაეცა. სიტყვა დევნილის, იძულებით გადაადგილებული პირის ენციკლოპედიური განმარტებაც ჩემს გონებაში მაშინ გაჩნდა. მე(ს) მნიშვნელოვანი ნაწილი გაქრა და „ჩვენ“ აღარ არსებობდა! ჩვენ, ყველანი, ერთ დღეს დევნილებად ვიქეცით. შემდეგ? შემდეგ იყო ყოველდღიური, ყოველწუთიერი და ყოველწამიერი უკან დაბრუნების მოლოდინი, ლადო ფოჩხუა წერს: „მგელივით კბილებდაკრეჭილ თბილისს „კალაშნიკოვი“ მოეღერებინა“, მაგრამ „კალაშნიკოვით“ ვის და ჩვენ ვერ გაგვაკვირვებდა.” სიცივე, შიმშილი, გარდაცვლილთა და უგზო-უკვლოდ დაკარგულთა უსასრულო სია.
მაგრამ ახლა ამაზე არ მოვყვები.
მოვლენების წარსულში დატოვება შეუძლებელი აღმოჩნდა. ისინი სიზმრებში დაბრუნდნენ. სიზმრები ხომ იგივე ცხადია.
„გახსოვდეთ აფხაზეთი!“ „აფხაზეთი ჩვენი ტკივილია!“ − დიდი, უსიამოვნო გრძნობის მომგვრელი ბილბორდები დედაქალაქის შემოსასვლელში, ერთი მხრივ „უკვდავყოფდა“ ჩვენს წარსულს და, მეორე მხრივ, ძალადობდა ჩემს მეხსიერებაზე.
მთელი ეს 25 წელი უხვად მივირთვი ლოტუსი[1] და ვცდილობდი, დამევიწყებინა წარსული. მეტიც, პირობა მივეცი თავს, რომ არასდროს დავბრუნდებოდი იქ.
2017 წლის 15 მარტს დავბრუნდი.
მაგრამ ახლა ამაზე არ მოვყვები.
39-41 გვერდები ცარიელია. დასაწერია.
ისინი, ვისმა მეხსიერებამაც შემოინახა მოგონებები აფხაზეთში დარჩენილ ბავშვობაზე.
ერთგიგაბაიტიანი 12 რეპრეზენტაცია.
„მე“-ს აწმყოში გააზრება. აწმყოსა და წარსულის პირისპირ შეყრა. ახალი თაობის მიერ ხელოვნების სხვადასხვა ენაზე გაცემული პასუხები ტრავმულ წარსულზე.
1GB − პაპუნა პაპასქირი: სახლი, რომელიც არ მახსოვს
1GB − ნინო კალანდია: აბა ულა
1GB − ანუნა ბუკია: chek-in სახლში
1GB − გიორგი ესებუა: უჩემოდ სახლში
1GB − კახა კინწურაშვილი: მემკვიდრე
1GB − თეა თოფურია: უმიზეზო
1GB − პაატა შამუგია: მხსნელი
1GB − ლადო ფოჩხუა: მეხსიერება და პეიზაჟი
1GB − ლადო ფოჩხუა: ჩემი თანამგზავრები ცაში
1GB − ვინდა ფოლიო: ვინდა ფოლიოს სოხუმის რუკა
1GB − ზურა ჯიშკარიანი: 08.2032
1GB − თომა პაპასქირი: ხვალ
ეს იყო ნამდვილი ამბავი მათზე, ვინც წყენა, მარტოობა, შიში და ტკივილი ხელოვნებად აქცია, ვინც ჩვენი დევნილობის გაუსაძლის, უფერულ დღეებს აზრი შესძინა.
1GB(მე) + 1GB(შენ) + 12GB(ისინი) = GB14
მადლობა მათ იმისთვის, რომ თავიანთი ყველაზე დაფარული მოგონებები გამანდვეს და მომცეს საშუალება, ერთ წიგნად შემეკრა და მკითხველისთვის წარმედგინა.
ეს იყო უდიდესი ნდობა.
პაპუნას მისტერია, ნინოს სვლა, ლადოს მელანქოლია, გიორგის (მე)მკვიდრე, კახას სპექტაკლამდე და სპექტაკლი მიდის, ლადოს მელანქოლია, ანუნას გამბედაობა, ვინდა ფოლიოს „სოხუმის რუკა“, ზურას დრამა, პაატას მხსნელი, თეას უმიზეზო და თომას ხვალ.
ერთხელ ბესიკ ხარანაულმა მითხრა: ეს ამბები ისეთი ნამდვილია, ისეთი სულისშემძვრელი, რომ ლიტერატურაზე უფრო დიდი ამბავი ხდებაო.
ჰო, დიდი ამბავი ხდება! აფხაზეთის ამბების რეპრერზენტაცია დაიწყო და აუცილებლად გაგრძელდება!!!
ავტორი: თეა კალანდია
Me
This story started a while ago, when on 27 September, 1993, at 5 pm
on Georgian Public Broadcasting the second most powerful person of
the time declared that Sukhumi had fallen. The definition of a
refugee, a person who has been forced to leave their home, only
then entered my thesaurus. An important part of “me” disappeared
and I could no longer tell what “us” was. All of us, one day,
became refugees. What next? Next was every day, every minute and
every second expectation of returning home. Lado Pochkua writes:
“Tbilisi, snarling like a wolf was threatening with the
Kalashnikovs”, but could we really have been scared with
“Kalashnikovs”? Cold, hunger, the endless list of dead and
missing people...
But I don’t want to talk about this now.
It is impossible just to leave events behind and forget about
them. They keep bouncing back into your dreams. And dreams, in
fact, are reality!
“Remember Abkhazia!”, “Abkhazia is Our Pain!”- big billboards
at the entrance of the city, on the one hand, helped us preserve
our memories, but on the other hand, acted violently into our
recollections.
During 25 years I abundantly ate Lotus and tried to forget my past. Even more, I promised myself that I would never go back.
But I returned home on 15 March 2017.
But I don’t want to talk about this now.
39-41 pages are empty. They need to be written.
Them
They, who have preserved the memories of their childhood in
Abkhazia.
1GB of 12 representations.
The understanding of “me” in the present. A face to face encounter of past and present. Cultural answers of new generations’ to their traumatic past using different forms of arts.
1GB - Papuna Papaskiri - House that I no longer remember
1GB - Nino Kalandia - Aba Ula
1GB - Anuna Bukia - Check-in at home
1GB - Giorgi Esebua- At home without me
1GB - Kakha Kintsurashvili - The heir
1GB - Tea Topuria - Without a reason
1GB - Paata Shamugia - The Saviour
1GB - Lado Pochkhua - Satellites in the sky
1GB - Lado Pochkhua - Memory and landscape
1GB - Vinda Folio - The map of Vinda Folio
1GB - Giorgi Esebua - The flight
1GB - Zura Jishkariani - 08.2032
1GB - Toma Papaskiri - Tomorrow
A real story about them who turned pain, loneliness and fear into art and have given some meaning to the status of refugees and some colour to the colourless days.
Us
1GB (me) + 1GB (you) + 12 GB (them) = 14GB
I am grateful that every one of them let me into their most hidden memories and allowed me to present them to the readers.
This was the greatest trust.
Here’s to the mystery of Papuna, Nino’s pace, Lado’s melancholy, Giorgi’s heir, Kakha’s before the performance…and the play still goes on, Lado’s melancholy, Anuna’s courage, Vinda Polio’s “map of Sukhumi”, Zura’s drama, Paata’s saviour, Tea’s “without a reason” and Thoma’s tomorrow.
Basik Kharanauli once told me: this story is so real, so harrowing and mind blowing that it is a story greater than literature.
Indeed! This is a historic event! The representation of Abkhazian stories has started and will definitely continue!
Author: Tea Kalandia
Translator: Sopio Tobitadze „14 გბ“ ხელოვნების სხვადასხვა ჟანრის ენაზე მოთხრობილი საქართველოს უახლესი ისტორიაა. ახალი თაობის შემოქმედთა პასუხები ტრავმულ წარსულზე - აფხაზეთის მოვლენების 1-გიგაბაიტიანი 14 რეპრეზენტაცია.
„ლაივპრესმა“ „14 გბ-ის“ გამოქვეყნების უფლება ავტორისგან მიიღო, გამოცემის მხარდაჭერით წიგნი ითარგმნა აფხაზურ და რუსულ ენებზე.
„14 გბ“ თავის დროზე ავტორის ხარჯებით გამოიცა. კრებულის იდეის ავტორი და შემდგენელია თეა კალანდია. მთავარი კონსულტანტი - ნინო კალანდია; მხატვარი - პაპუნა პაპასქირი; რედაქტორი - ნანა გაფრინდაშვილი; დიზაინი - ია მახათაძე.