ფიქრია ყალიჩავა

[მეგობარს რომელიც არასდროს მენატრება]

მანდარინის ქალაქი 

• ახალი წლის მოახლოება გარდაუვალი ზამთრის გრიპივით მეზიზღება, რომელიც უეჭველი მოვა, თავს აგატკივებს, ცხვირს წვინტლებით გამოგიჭედავს, ძილს არ დაგაცდის, თავში წამოგიტყაპუნებს და ერთი სიტყვით არ მოგადუნებს. ასე მეზიზღება ეს გაურკვეველი წარმომავლობის სანტა კლაუსი და საერთოდაც, ნაძვის ხეზე ჩამოკონწიალებელი მრავალჯერადი გამოყენების სათამაშოებიც.

„რაც არ უნდა დიდი ქმნილების წინაშე იდგე, თვით უმნიშვნელო ადამიანიც მეტ ყურადღებას მოითხოვს შენგან“. კ. გამსახურდია

იდგა ღვინობისთვის პირველი... ქრისტეს აქეთ 2012.

არჩევანს უნდა დაერქმია სახელი: ადამიანი უზენაესი ღირებულება თუ შადრევნებთან ფერად–ფასადიან–ასფალტიანი სინამდვილე ნაცვლად ადამიანური ღირსებისა.

ნაციონალური აღვირახნილობისა და სადიზმის ქარტია-ეს ის ტერმინია, რომელიც ქართული ხელისუფლების იდეური და მორალური არსის ერთ-ერთი საუკეთესო და ამომწურავი დეფინიცია იქნებოდა. დემოკრატია, ლიბერალიზმი, ჰუმანიზმი - ეს ის ცნებებია, რომლებიც ტრაგიკომიკურ ღიმილს იწვევს ჩემში და ალბათ ყოველ თავისუფალ, საქართველოს მოქალაქეში, რადგან სწორედ ამ სიტყვების თამამი გამოყენებისას ილახებოდა ყოველი მოქალაქის თავისუფალი ნება და მათ უკან წლების განმავლობაში იფუთებოდა ძალაუფლების ჭიით დაღრღნილი პირთა სადისტური მმართველობის ეპოქა.

თათია პაქსაშვილი

[საკონკურსო პოსტი]

ხშირად მსმენია ჩვენი ექიმების ხელში მტერი ჩავარდესო. ჯანსაღი, რომ იყო საავადმყოფოდან  დასნეულებულს გამოგიშვებენო. ხალხში გავრცელებული ეს მოსაზრება ნაწილობრივ სიმართლეს შეესაბამება. ამის თქმის საფუძველს ერთ-ერთი პაციენტის ნაამბობი მაძლევს. 36 წლის, სრულიად ჯანმრთელ სამხედრო მოსამსახურეს, ჩინით მაიორს უვიცი და გულგრილი ექიმი ანესთეზიოლოგის წყალობით ინფარქტი განუვითარდა. არამიანცის სახელობის საავადმყოფოში „შეძენილმა“ დაავადებამ ნარკოზით მოტეხილი ფეხის ოპერაციას შეუშალა ხელი. ერაყის და სამაჩაბლოს ომის მონაწილე სახლში ისევ ყავარჯნებით გაუშვეს. ექიმების დაუდევრობა და შეცდომები ცალკე თემაა. ჩემი ბლოგი ჰიპოკრატეზე დაფიცებული ხალათიანების არანაკლებ მნიშვნელოვან ქვეთავს ეხება.

ანა ლორია

[საკონკურსო პოსტი]

ძალიან ხშირად ადამიანებს უწევთ იმ საზოგადოებრივი წესების ბრმა მორჩილება, რომლებსაც გულის სიღრმეში აკრიტიკებენ ან, თუნდაც, უსუსურ ბრძოლას უცხადებენ. თუმცა, ეს დაპირისპირება ვირტუალურია და, შესაბამისად, არც რაიმე ღირებულის მომტანი ინდივიდისათვის. ასეთ სიტუაციაში თითოეული ჩვენგანი უამრავჯერ აღმოჩენილა. და რა ბედნიერია, როცა თავისივე გამონაგონ თუ შექმნილ განზომილებაში გმირად რომ ქცეულა: საკადრისი პასუხიც გაუცია თვითკმაყოფილი იდიოტისათვის, საკუთარი აზრიც ხმამაღლა და უშიშრად დაუფიქსირებია, არც ხალხის შაბლონადქცეულ უაზრო წესებს დამორჩილებია... ვისთანაც სურდა, იმასთან უმეგობრია; რა ოცნებაც ჰქონდა, ის აუსრულებია... და, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო მისთვის, გემოვნების შესაფერი აქსესუარი თუ ნივთი შეუძენია. მის სამყაროში ხომ მოდასაც თავად ჰქმნიდა და სტილსაც.

ეს კი, დღე–ღამის განმავლობაში გონების მანქანით შექმნილი სივრცე იყო, ხალისიანი და ფერადი. მაგრამ რეალობას ხომ ვერ გავექცევით? რა უნდა მოვიმოქმედოთ ნამდვილ სამყაროში(არადა, ჩემი აზრით, ის ვირტულური უფრო ნამდვილი და ჭეშმარიტი უფროა, ვიდრე ჩვეულებრივი ყოველდღიურობა. ხო მაგრამ, ეს სუბიქტური აზრია და ვის რა ედარდება, რას ფიქრობს კონკრეტული N-ი)?

თუ შენს სამყაროში ხშირად იმოგზაურებ, მიეჯაჭვები კიდეც და მერე რთული იქნება მისგან თავის დაღწევა. საზოგადოებაც არ დააყოვნებს და სულიერად შეშლილად „მოგნათლავს“. ჩვენს გარშემომყოფებს ხომ საოცრად ეხერხებათ ე.წ. დიაგნოზების გამოცნობა – ეს მათ IQ-ს უსვამს ხაზს(შაბლონს ვგმობ და თავად გაცვეთილი ფრაზა  მოვიშველიე. ძნელი ყოფილა, ტაბუს დააღწიო თავი:)).

მაშ სად ვეძებოთ გამოსავალი? – იქნებ შენივე მსგავსი ინდივიდები აღმოაჩინო და  ერთად შექმნათ სამყარო, სადაც მარტო შენ არ იქნები განსხვავებული... ასე ხომ ბევრი იქცეოდა? და შედეგი? – რა თქმა უნდა, იყო. ეს საერთო ინტერესებითა და სტილით  თანაზიარი ადამიანები(შემდგომში უკვე „საახლობლო“ ეწოდებათ ხოლმე მსგავს დაჯგუფებებს), მართალია, მაინც ხვდებიან კრიტიკის  ქარცეცხლში,კრიტიკის დოთ... წესით, უნდა გამოგივიდეთ...ისე, რა მარტივი ყოფილა, არა?

სათვის რაღაც ახალის, ნოვატორულის შემქნელებად ითვლებიან.  მაგრამ უკვე საზოგადოებისათვის რაღაც ახლის, ნოვატორულის შემქნელებად ითვლებიან. გოიმის ბრჭყალები სცილდება მათს სახელებს...

ისე, რა მარტივი ყოფილა, არა?

იქნებ, სცადოთ... წესით, უნდა გამოგივიდეთ...

Livepress.ge აცხადებს კონკურსს საუკეთესო ბლოგერის გამოსავლენად

სიბნელის შიში უმოძრაო, დამყაყებული ჰაერივით მძიმე და ბლანტი იყო. საღეჭ კბილებს შორის მოქცეული ლუკმის მსგავსად საყლაპავ მილს შეუქცევადი სიდინჯით აწვებოდა. ამომგდები ძალის დაუდევრობით სხეული ბუნდოვან შეგრძნებებს იმახსოვრებდა მხოლოდ. მრუმე ოთახიდან ამოზნექილ შიშს, რომელიც ძალიან გავდა ტანსაცმლის საკიდზე შემოსკუპებულ ჭინკას, კარადის მიღმა ატუზულ ავის მქმნელ ჩრდილისფერ დედაბერს, სარკმელში გამოკიდულ ურჩხულს, აკანკალებული ხელის შევლებით ვაფრთხობდი.

თათია პაქსაშვილი

[საკონკურსო პოსტი]

რამდენჯერ მოგხვედრიათ თავში ტელე-კამერა? რამდენჯერ შეუქმნიათ თვქენთვის, როგორც მაყურებლისთვის დისკომფორტი ქართველ ტელე-ოპერატორებს? რამდენჯერ ჩაუხედავთ ანთებული კამერებით თვალებში სცენაზე მყოფი მსახიობებისთვის? რამდენჯერ მოუნათებიათ ჩაბნელებულ კინოდარბაზში თქვენთვის ტელე-კამერა? იმდენჯერ, რომ სათვალავი აგერევა. სათვალავი არ აქვს მაყურებლის მხრიდან შეძახილებს: ჩააქრეთ შუქები, გამორთეთ კამერა. 

ერთი შეხედვით კანონზომიერია ქცევა, რომელიც აწესრიგებს ბუნებაში განულაგებელ ემოციას, განწყობებს, იოლის შესატყვისი მოძრაობა და ფორმა მხოლოდ ფიქციაა სურვილის, თუ უ-სურვილობის, როცა გამოგონილ მდგომარეობას არავითარი სხვა დანიშნულება არ აქვს, გარდა უნიჭო კირკიტის!

ინტერნეტ-გამოცემა Livepress.ge აცხადებს კონკურსს საუკეთესო ბლოგერის გამოსავლენად. 

ქალს სწორი, მკაცრი ნაკვთები აქვს, თვალსაჩინო ყვრიმალები, ვიწრო ნესტოები და მოკლე, მწითური თმა. ერთი შეხედვით ძველი, საბჭოური ყაიდის სკოლის ხელმძღვანელს წააგავს. მზერა გამჭოლი, უინტერესო და ცარიელი, გადაწყვეტილი. ადამიანებს ქანდაკებებივით აღიქვამს, პრიმიტიულად, მიზეზიანად საუბრობს, თავის თავში დაჯერებულს ჰგავს და ფორმულების, მინიშნებების სანაცვლოდ, მკვახედ სიტყვაძუნწობს.

გამოცანა გერგებათ.

ჰო და შეირგეთ.

დირექტორი არა, მაგრამ ლექტორია და პუბლიცისტიკას მიკითხავს. წლებია ჩემთვის ვეურჩები, რაღაცებს ვუმტკიცებ, წყენას დავიხსნი და ისევ გულში ჩავიბრუნებ, არაფერი გამომდის, ყველაფერი თავიდან იწყება, ალბათ იმიტომ, რომ თავის დროზე მისი ნათქვამის საპასუხოდ საკუთარ მრწამსს არ და ვერ, გაუბედავობაზე მყარი მიზეზით ვერ გამოვესარჩლე. უბრად ყოფნამაც მე გამაწამა, ის არა. სამაგიეროდ ჩემი ურჩობის, მაშინდელი გადაკიდებისა  არაფერი იცის. ახლა სხვა სტუდენტებს ასწავლის. ღიმილი მის სახეზე არ მახსოვს. მხოლოდ დაჭიმული ნაკვთები და უცვლელი მანძილი ჩვენსა და მას შორის, ლექციებიდან ლექციებამდე. ასე შენახული დისტანცია!

თითქმის ჩვეულებრივია სიუჟეტი! დაფის სიახლოვეს დაჭერილი მზერა, არაფრით განსხვავებული, ცოტა პრეტენზიული, ცოტაც დამცინავი, უთანასწორო, მაღლიდან. წარბის მიმართულებას რომ უნდა მიუხვდე, გაუგო, დაახლოებით მსგავსი. დავალებაც ისეთია, უხერხული, ღირსებაზე რომ გადაგატარებს, შეგაეჭვებს. ამას მერე მივხვდი. ყოველთვის ასე მჭირს. ეს ის დროა, ბენდუქიძე ეკონომიკის მინისტრია, „იყიდება საქართველო“, ლექტორი პუბლიკაციებს გვირიგებს. ამოცანის შინაარსი გვამცნობს, გამოქვეყნებულ წერილებში მასალები მნიშვნელობების თანახმად დავახარისხოთ და მათგან ერთერთზე ვიმუშაოთ, მედიატორის პრინციპული და ტექნიკური შეცდომები გავასწოროთ. ზუსტად არ მახსოვს. დაახლოებით კი ასე იყო. შემთხვევითი შერჩევის თანახმად სტატიები გავინაწილეთ. ჩემ კუთვნილ პრესის ფურცელზე ჟურნალისტების ნამუშევრები ერთდროულად რამდენიმე კილომეტრიანი სარწყავი არხის გაყიდვის და ეკლესიის ძალად დანგრევის თაობაზე იუწყებოდნენ. ვითომ შემწყნარებლური, თანაგრძნობის ალიყურიც მაშინ ვიწვნიე, როცა კონსერვატიული გარეგნობის ქალბატონმა შესრულებული დავალების საპასუხოდ, სადაც ახალგაზრდა სტუდენტის მოკრძალებით ვსაუბრობდი ტაძრის განადგურების მნიშვნელობაზე, ცერად კია არა, ჯიქურ მომახალა, საკუთარი „ღირებულებები გადააფასეო“. სიუჟეტიც ამით ამოიწურა.

მაშინ პირველად გამიორდა „მე“. ასე, შეჭიდებულის მდგომარეობით გამოვეხიზნე უნივერსიტეტს. მას შემდეგ ბევრ, სხვადასხვა წონა-ზომის, ცნობიერების, აღზრდის და შეგნების ადამიანს შევხვდი. დღეს კი გაუბედავის ნაცვლად, ასე, გზად შემოფეთებული და კაბინეტებში შენახული ჰაბიტუსების ცნობა-აღმოჩენაში გამობრძმედილი ფსიქოლოგივით ვწერ ამ ყველაფერზე, იერარქიის ალიტერაციულ მნიშვნელობაზე, ცალკეული მიმართულებების შეჯახების ცენტრიდან, გამოზოგილი სიამოვნებით ვაკვირდები სივრცეს, თავის დროზე გარდაუვალი აუცილებლობის ნიშნით რომ დამაბნია და დღესაც მაოცებს ხელოვნურად შეკოწიწებული საყოველთაო აურზაურისთვის საზეიმო, ცოტა ირონიული, სახიფათო განულაგებლობით. ერთი სიტყვით, საბედისწერო მდგომარეობა არ არსებობს, თუკი მოვლენებს რეგენერაციის მიზეზით განმეორების, განახლების, დეფორმაციის, შინაარსისის მიხედვით იგივეობრივი მსგავსების შენარჩუნების უფლებას არ მივცემთ. პირიქით, ყველაზე უარეს შემთხვევაშიც კი პოზიტივს მოვუძებნით ნებისმიერ საზოგადოებრივ წესრიგს, ცნების პირობითი მნიშვნელობით, საგანმანათლებლო, აღმზრდელის ფუნქცია ექნება, დისემინაცია კი, ე.წ. პათოლოგიური პროცესების გაბნევა ნებისმიერი ფეხსალაგიდან, თავის თავშივე ჩაკლავს კერიიდან დასნებოვნების გავრცელების საფრთხეს.

სახელმწიფოს და საზოგადოების დანიშნულება თანამყოფობაა. ეს არ ნიშნავს, რომ ადამიანებში ცნობიერების თავისებურებები, შეგნების ხარისხი განამსგავსებს მთელის იდეას, მაგრამ არც იმდენი ძალის უფლება აქვს, გადაწყვეტილის რეგალიით მეორე შეურაცხყოს, დარწმუნების სანაცვლოდ სიძულვილის ენით დამპყრობლის მანდატით ასარგებლოს საბჭოური, დამწნილებული ცნობისმოყვარეობა. ერთი სიტყვით, უხეშად დაარღვიოს მავანის მყუდროება, საკუთარი არჩევანით კი ერთგვარი „მორალური“ კამპანია გაამართლოს, როგორც ხელშეუვლები „ხატისთვის“ თაყვანისცემის საზოგადო ფორმა. ბუნებრივია, არხი და ტაძარი, ნებისმიერი სხვა დანიშნულების ნივთი, ობიექტი, რომლის შენახვა, გაყიდვა, განადგურებაზე იქნება საუბარი, ერთმნიშვნელოვნად საგულისხმოა, თავისთავად მათი დახარისხება და სხვადასხვა ნიშნით დეფინიცია, ბოროტებაა, თუკი პატრიოტიზმი გვალაპარაკებს, პატივმოყვარეობის შემთხვევაში აბსურდი, ჟურნალისტისთვის საქმე, წმინდა ადამიანური თვალსაზრისით კი ლიბერალიზმი. ჩემი მაშინდელი დავალების პასუხიც ეს უკანასკნელი პოზიციაა. აი, მოკარნახის მდგომარეობაა ცუდად შენახული პროფესიონალიზმი, პირველი, მეორე და მესამე შინაარსის გადამეტებით, ჰუმანიზმის გვერდის ავლით ყველა მცდელობას აზრს რომ უკარგავს, ამ ხერხით კი სიავის და დანაშაულის ცნებას აძლიერებს.

ადამიანები იშვიათად ერიდებიან საკუთარი თავის იდენტიფიცირებისთვის, პირობითად, ძლიერი მხარის საპოპულარიზაციოდ გამოხატვის არაერთგვაროვან ფორმებს. გადარჩევის საბაბით. ე.წ. იმიჯი ხშირად არც ფუნდამენტურ ღირებულებებს დაგიდევს, როცა ზღვარი გინდა გაავლო სხვისი მომიზეზებით, შენს გამო. მიღმა პოზიცია კი, ყველა „უნებლიე“ ახირების საინსპირაციოდ წყალს ხელახლა აამღვრევს, მერამდენედ გააწონასწორებს. მაშინ ყველა, ვინც ამგვარი იმიტირებული მდგომარეობის, ცნობიერების ყულაბაში მონეტების გაბევრების სასაცილო მოძრაობას არ, ან ძნელად შეეხიდება, არჩევანის უფლებას მიიღებს.

ჩემი მაშინდელი წინააღმდეგობაც ამის მცდელობაა! ამას გვიან მივხვდი. სამაგიეროდ ბევრი  მსგავსი, გაუგებარი სტანდარტის, ფორმის, შინაარსის თანამშრომლობის თავისებურება ფეშქაშია ყველასთვის, ვინც ამ საჩუქარს მუშტრის უფლებით არ გაჩხრეკს და ასე, საჯარო ექსპერიმენტის პირობას დათანხმდება.

პიროვნული თავისუფლების შემოზღუდვა დისფუნქციაა, როცა ილუზიაა მე-ს არსებობა, შიგთავსის მდგომარეობა, სიცარიელეა, აბსურდია იქ, სადაც ნერვმა უნდა იმოძრაოს. ამ პირობის საპირისპიროდ ქცევა, როგორც სიტყვის ხორციელი პოზიცია ბუნებაში, არ და ვერ ეწინააღმდეგება პირობითად ოთახის, ოთახში ჰაერის, ნივთიერი და მყარი ცნებების და საგნების მოცემულობებს. პირიქით, დაჯახების, განადგურების, გადარწმუნების  მცდელობით მხოლოდ სიცოცხლის, მოძრაობის შეუქცევადობას აკანონებს.

ლიბერალიზმი პატიების გზაცაა, მხოლოდ არა ცალმხრივი! არც ფორმალური. რაც ნიშნავს, ნებისმიერ სხვამდე მანძილი, დაშორების ათვლა შენით იწყება. თუკი „მე“ საკუთრივ ამნისტიაზე უარს იტყვის, იმ სხვებზე გავრცელებულ, ჰუმანიზმს შეკედლებულ წინასიტყვაობას, დამრიგებლურის ნაცვლად შეუწყნარებლობის წესს დაუმორჩილებს. სამაგიეროდ მოგთხოვს მისი საპირწონეთი იხელმძღვანელო, ღირებულებები დაახარისხო, ჩემი უუფლებობა შენი უფლებით ვაღიარო. ბუნებაში განზოგადებული სივრცე თავისთავად აკეთილშობილებს ყველა იდეას და ნებისმიერ შემთხვევაში ყოფნის განუმეორებლობას ეთანხმება, მხოლოდ ფაქტურა ძნელად მიჯნავს მდგომარეობებს კონდიციის მიხედვით. შეუჯერებლობის მიზეზით სხვაზე თავდასხმა კი სუსტ, უნებისყოფო ადამიანებს აუბედურებთ. ასეთ დროს მსხვერპლი მარტივად გრძნობს ყალბ პათოსს და ჰუმანიზმის უსუსურობას. ასე, ნაკარნახევი ღირებულებებისა კიდევ არ მწამს. გაწონასწორებას აბსტრაქტულ ცნებასთან ხელი არ აქვს, რადგან ბუნებაში არ არსებობს თვითრეგულაციის მექანიზმი, რომელიც ფასეულობის განსაზღვრებას, მნიშვნელობას, როგორობას ყველა ჯურის ადამიანში ერთპიროვნულად დააბალანსებს. ამიტომ უაზრო და უადგილოა ნებისმიერი ქცევა, რომელიც სხვაში ებრძვის საკუთარ შიშებს. ვერც რკინის გარეგნობა, პროფესიას შეხიდება, აქნილი, ვიწრო ზოლად შერჩენილი წარბების სახეზე გადაწყობ-გადმოწყობა, შეუვალი ხმა, სხვაში ფათური შეარბილებს ამ სისუსტეს. არავის ჰქონდეს ამის ილუზია!

ადამიანი მუდმივად შეეცდება გაამართლოს საკუთარი აგრესია განურჩეველი მისამართით. გამოხატვის თავისუფლებაც სხვა არაფერია თითქოს. ერთი შეხედვით მარტივი ქცევა კი გარემოს მაშინ ანაგვიანებს, როცა ცნობიერი და არაცნობიერი ბუნება თავის თავში ვერ ერევა საუკეთესო „ოქროს“ მდგომარეობას. ასე იყო მაშინაც. მე კი მაინც დავისუსხე.

სამაგიეროდ ამ ბლოგს სხვა არავითარი დანიშნულება არ აქვს.

წყენა გა-ვა-ნელე. სულ ეს იყო!