ერთი და ორი "თავი" არაფერია, როცა ათასობით და ათი ათასობით "თავ" "თავი" ილეწება. ხელოვნურ სასაკლაოებზე ბუნებრივი საჭირ (ო) "ბოროტებისთვის" მსხვერპლშეწირვის რიტუალი, "შეწირულის" უ–ნებელობის ინსცენირებას წააგავს... ერთი შეხედვით... ცხადია ეს მდგომარეობა სულაც არ გულისხმობს დაწინდული "თავის" თუ "ვების" სურვილს, მაყურებელი შეთავაზებულ აქტივობებს გაუნაპიროს, მაგრამ რეალურად არ გამორიცხავს მიზანმიმართული, გამოზოგილი ზომბირებით, ტაშისმკვრელთა "მასის" გა–"მრავალ"–"ფერ"–ოვნების გზით, იმავე ხელებმოტყაპუნე არსებების დარწმუნებას, საკუთარი "მეს" ნების აღმსრულებელნი რომ არიან.

პატარა კულტურული სივრცის დაპყრობა გაცილებით მარტივია ვიდრე შედარებით დიდის. საკმარისია კარგი დეკლამაციის უნარი და ემოციურად ოდნავ გაუწონასწორებელი ფონი, ამით უკვე აუდიტორია გყავს და ესმით თუ არა, გისმენენ.

ფოტოსააგენტო EPA-ს (www.epa.eu) შესახებ არაფერი ვიცოდი. 7 ივლისს მოვჩხრიკე ინტერნეტში - სახელწოდება საეჭვოდ ჰგავდა იმ საინფორმაციო სააგენტოსას, რომელთანაც წლებია, თავისუფალი ჟურნალისტის სტატუსით, ვთანამშრომლობ DPA(www.dpa.de). ალბათ, გაგებული მქონდა მსგავსი სააგენტოს არსებობის შესახებ, მაგრამ არასაჭირო ინფორმაციას მაშინვე ვივიწყებ ხოლმე - ჩიპს თუ ჩამიყენებენ, პრობლემა მომეხსნება (ჭეშმარიტი მართლმადიდებლებისგან განსხვავებით, წინააღმდეგი არა ვარ).

წერტილი..ორ–წერტილი..ტირე, კიდევ ტირე, მძიმე..ბევრი, ბევრი ძახილის ნიშანი.. და კითხვის ნიშნები მრავალწერტილებზე.

უკვე მესამეჯერ გავიგე. ადამიანები შვილის დაბადების დღეს რაღაც თარიღებს საგანგებოდ ამთხვევენ ხოლმე. ხან პრაქტიკულია ეს - ბარემ ახალი წელიაო და რამე; ხან რელიგიური - ნიკოლოზი უნდა დავარქვათ და  ნიკოლოზობასვე დაიბადოსო.

საზოგადოდ ცნობილია, რომ სკოლის, ოჯახის და საზოგადოების ერთობლივი ძალისხმევითაა შესაძლებელი მოზარდის განვითარებისთვის უსაფრთხო გარემოს შექმნა.

2050 წლის ფოთი. დავუშვათ, ყველაფერი ისე განვითარდა, როგორც ტელევიზორებში გვარწმუნებენ.  ინდუსტრიულმა ბუმმა აქაურობა შავი ზღვის აღმოსავლეთ სანაპიროზე ყველაზე ცოცხალ და დინამიურ ადგილად აქცია. მოსახლეობამ ნახევარ მილიონს გადააჭარბა. ქუჩები ჭრელია,  გადაჭედილია ათასი ჯურის გასთარბაითერითა თუ მეზღვაურით.  9 აპრილის ხეივანი „წითელი ფანრების“ კვარტლადაა ქცეული (როგორც ყველა დიდი პორტის სიახლოვეს ხდება ხოლმე). 

ხელის მარტივი მოძრაობით შემოვხაზოთ წრე, წარწერით „ჩემი თავისუფლება“, იგივენაირად მეორე წრე, წარწერით “შენი თავისუფლება“, დაახლოებით ისე, უნარ–ჩვევებზე მუშაობისას რომ ისწავლება. თუ ერთი მეორეს არ გადაკვეთს, გვეშველა, ყველაფერი რიგზეა! მაგრამ, თუ კი, ნიშნავს, რომ ჩემსას ვერ ვუფრთხილდები, ე.ი. სხვისას ვარღვევ უნებურად... მარტივი კანონზომიერებაა, მაგრამ... მაგრამ! არც თუ იშვიათად „შინა“ „განაწესი“ გვავიწყდება, ზომიერების კი რა მოგახსენოთ! ვკრავთ, ვფუთავთ ჯანსაღ აზრს, მერე თავად ვთიშავთ. როცა შინაგან (ალბათ სხვაგვარი არც არსებობს) თავისუფლებაზე ვსაუბრობ, ვგულისხმობ ჩემი, შენი, ჩვენი აზრის გამოთავისუფლებას ყველა... და ყველაფრისგან. სამოქალაქო საზოგადოება, თუ კი ის არსებობს, უსუსურია, უძლურია  დაიცვას უფლება, არსებობის და დანიშნულების. საამისოდ მას არ, თუ ვერ ხელეწიფება ნება... და სიმტკიცე, დაუხარისხებელია „მე“– „სხვებისგან“, დამარცვლული ცნობიერება კი ერთ “სულ“ ოვნების განცდას ზომბირებულ საზოგადოებაში შეთითხნილი მიზანმიმართულობით აჩლუნგებს. სისუსტე თავისმხრივ არის შიშის, პატივმოყვარეობის, უსაშველო გადამისამართებების, უ–პასუხისმგებლობის საკუთარი მე–ს... და თუკი განვავრცობთ საზოგადოების და ქვეყნის.

Passive voice ანუ ვნებითი გვარი, ინგლისური ენის გრამატიკაში განისაზღვრება, როგორც ობიექტის მდგომარეობა მასზე განხორციელებული მოქმედებისას მაშინ, როცა მოქმედი სუბიექტი არ ჩანს, ან არ არსებობს.

ვამბობთ... და ვამაყობთ! სამუზეუმო ექსპონატივით ქცეული ისტორიიდან, როგორც ძველი „სალაროდან“ დროდადრო თარიღები ამოგვაქვს და ჩინ–მედლებივით ვიბნევთ... საკუთარი დამსახურებებივით გვიხარია და ვექადნებით შეშლილ, შეშლილ სამყაროს – ნახეთ, „ვისი გორისა ვართ!“ „აღარაფრის გვეშინიას“ თამაში მოგვწონს, „დიდობანას“ მსგავსად. მერე ვამტკიცებთ, რომ „პირველაად საქართველოს ისტორიაშიიი...“ არადა, საღათას ძილით გაზულუქებულებს პოლიტიკურთან ერთად კაი მადლიანი საზოგადოებრივი „სკლეროზიც“ ხომ გვჭირს? გვჭირს!