Passive voice ანუ ვნებითი გვარი, ინგლისური ენის გრამატიკაში განისაზღვრება, როგორც ობიექტის მდგომარეობა მასზე განხორციელებული მოქმედებისას მაშინ, როცა მოქმედი სუბიექტი არ ჩანს, ან არ არსებობს.
ქართველებს ცნება „თავისუფლება” განსხვავებულად გვესმის. უფრო განსხვავებულია „თავისუფალი ნების” აღქმა. პიროვნულადაც და კანონიერადაც ადამიანებს გაგვაჩნია თავისუფალი ნების ქონის უფლება. ჩვენს უფლებებზე ძალიან ცოტა რამე ვიცით-ესეც ჩვენი თავისუფალი ნებაა-როცა დაგვჭირდება მაშინ გავიგებთ ამის შესახებ უფრო მეტს. თავისუფალი ნების გამოხატვის ყველაზე ადვილი საშუალება კი მაყურებლის როლში ყოფნაა. მაყურებელი რაიმე პროცესის მიმდინარეობას ესწრება, უსმენს მას, ან არ უსმენს და სურვილისამებრ ტოვებს ამ პროცესს. ყველა ამ მიმზიდველ პლიუსს თან ერთვის ერთი და ძალიან მნიშვნელოვანი-მაყურებელი არასდროსაა ვალდებული პროცესის თანამონაწილე გახდეს. სწორედ ამიტომ, ჩვენ, როგორც მაყურებლებს არ გვხიბლავს მონაწილეობის მიღება საჯარო განხილვებში, დისკუსიებში, ისეთ პროცესებში სადაც საკუთარი აზრის დაფიქსირება მოგვიწევს. აზრის დაფიქსირებას არავინ მოგვთხოვს კულტურულ ღონისძიებებზეც. ჩვენი საზოგადოება ჯერ ვერ გადაეჩვია რაღაც გამორჩეული ნიშნით ჩატარებული ღონისძიებებზე დასწრების აუცილებლობას. განსაკუთრებით მაშინ, როცა მსგავსი ღონისძიება(საშინელი სიტყვაა), ადგილობრივი ბიბლიოთეკის ინიციატივით და ძალიან მრავლისმთქმელი სახელწოდებით - „ინგლისური ენა - ხიდი ქართულ-ამერიკულ კულტურებს შორის” იმართება. ამ ღონისძიების(მოდი ამ სიტყვის მაგივრად რამე სხვა სიტყვას მოვიფიქრებ), ამ ინიციატივას ძალიან კარგი სურვილი უდევს საფუძვლად-გავაცნობიეროთ ინგლისური ენის მნიშვნელობა ჩვენი კულტურული სივრცის ჩამოყალიბებაში. თუმცა ყველამ კარგად ვიცით, რომ ჩვენს კულტურულ თუ ლიტერატურულ სივრცეში ინგლისურმა ენამ ძალიან დიდი ხანია დაიმკვიდრა თავისი ადგილი და ის თავის მოვალეობას-ინფორმაციული თუ კულტურული გამოცდილების გაცვლას განსაკუთრებული ღონისძიებების ჩატარების გარეშეც ახერხებს. სხვა თემაა რამდენად კარგად ახერხებს. ზუგდიდის ბიბლიოთეკაში გამართულ ღონისძიებაზე ენის ეს მისია უკვე შესრულებულად გამოცხადდა მხოლოდ იმიტომ, რომ „კეროლაინმა მეგრული „ჩელა” მეგრული აქცენტით შეასრულა(!)”. შედეგად „ის უკვე თითქმის მეგრელია!”. აი, კიდევ ერთი გამოხატულება ჩვენი, ჯერ კიდევ ქსენოფობი საზოგადოების სტერეოტიპული დამოკიდებულების, რომ კულტურული გამოცდილების გაცვლა ერებს შორის მხოლოდ მაშინ ხდება, როცა ეს ერები ერთმანეთს ერთ ენაზე უაქცენტოდ ესაუბრებიან და უმღერიან. ამაში, ცხადია, ცუდი არაფერია. ცუდი არც ის იქნებოდა, რომ ენაზე ზოგადად, როგორც ერებს შორის გამოცდილებების გაზიარების საუკეთესო საშუალებაზე კონცერტში მონაწილე იმ მასწავლებლებს ესაუბრათ ვინც, ეროვნული საგნმანათლებლო რესურსცენტრების მიერ რეგიონის სკოლებში ასწავლიან. ვფიქრობ, ბიბლიოთეკებს აქვთ მსგავსი ინიციატივების განხორციელების საშუალება. მაგრამ ალბათ, ძალიან რთულია გამართო მსგავსი ინტერაქტიული დისკუსი, მაშინ როცა არ გეგულება ადამიანთა ჯგუფი, ვინც არა მხოლოდ მოისმენს, არამედ აქტუირად დააფიქსირებს საკუთარ შეხედულებებს არსებულ პრობლემებზე, იკამათებს გამოსავლის გზებზე და სწორად შეაფასებს მდგომარეობებს. მაგრამ მსგავსი აქტივობა გარდა ფიზიკურისა, გონებრივ ძალისხმევასაც საჭიროებს, ამიტომ გაცილებით მარტივია ურთიერთობის ცალმხრივი გზის გამონახვა-ვიღაც იმღერებს უაქცენტოდ, სხვები მოუსმენენ და ტაშს დაუკრავენ.
მახსოვს, სკოლაში დაგვავალეს გვესწავლა მეათე საუკუნის ჰიმნოგრაფის, იოანე ზოსიმეს „ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი”. მაშინაც ვერ მივხვდი, და ახლაც მიჭირს გავიგო რას ნიშნავს „ესე ენაი მძინარე არს დღესამომდე.” საკითხის მრავალგვარი ინტერპრეტირების და ლიტერატურათმცოდნე-ლინგვისტების მოსაზრებებს შორის, ყველაზე ძალიან დამამხსოვრდა ერთერთი: „იოანე ზოსიმეს „ქებაი” ეხება არა მხოლოდ ქართულ ენას, როგორც ასეთს, არამედ ქართველ ერს, ქართულ ეთნოსს, მის კულტურულ ისტორიულ მისსიას, როგორც ეს ესმოდათ საქართველოს ეზოთერულ-ქრისტიანულ წრეებში”(ზვიად გამსახურდია), რომელიც, ჩემი აზრით, უნივერსალურად განსაზღვრავს არა მხოლოდ ქართული ენის, არამედ ზოგადად ენის მნიშვნელობას ერის კულტურული ცნობიერების ჩამოყალიბებაში. გამოცდილებათა ურთიერთგაზიარება და გაცვლა უკვე არა ენის, არამედ ადამიანთა ფუნქციაა და ამ ფუნქციის, თუ მისიის შესრულება უტოპიას უფრო ემსგავსება, როცა საზოგადოება მისი კუთვნილი თავისუფალი ნების გამოყენებას მხოლოდ ცალმხრივი თანადასწრებით და უვნებო ტაშით გამოხატავს.