დადიანების სასახლის უკანა ხედი მისი ევროპული არქიტექტურისგან სრულიად განსხვავებულია.

მას წაბლის ხეზე ამოკვეთილი და 1000 - ზე მეტი ლაზური ჩუქურთმა ამშვენებს, რომელიც წარმოდგენილია ჯვრების, გეომეტრიული ფორმების, ყვავილების, ყურძნის ნაყოფის, ფოთლის, ცხოველის ფორმების სახით.

დადიანების სასახლეთა ისტორიულ - არქიტექტურული მუზუმის ფონდის მცველი ფერიდე აფაქიძე გვიყვება, რომ აივანი 51 ხიმინჯს - ბოძს ეყრდნობა, რომლის დასამაგრებლად არც ერთი ლურსმანი არაა გამოყენებული.

ლაზური აივნის განსკუთრებულობაა ჭერი, რომლის ქვეშ ფერადი ნაჭერია დაყოლებული, რას ამ ოსტატობას, ლაზურ აივანს განსხვავებულ ფერებში წარმოგვიდგენს.

ჩუქუნეთის ჯამე, ლაზური ორნამენტი.

ცენტრში ამოკვეთილია ვარდული, რომლის მსგავსააც ასევე ვხვდებით აჭარის ტერიტორიაზე არსებულ მუსლიმანურ ჯამეებსა და მეჩეთებში.

ვარდული-ნაყოფიერების, ოჯახისა და ქვეყნიერების სიმბოლოდ ითვლებოდა.



ჩუქუნეთის ჯამე. ლაზური ორნამენტი.

როცა სამეგრელოს უკანასკნელი დედოფალი ეკატერინე ჭავჭავაძე მე-19 საუკუნის 70-იან წლებში, პეტერბურგიდან დაბრუნდა და ზუგდიდის სასახლის განახლება გადაწყვიტა. მან ევროპიდან ცნობილი არქიტექტორები მოიწვია, ამიტომაც დადიანის სასახლის წინა ხედი ევროპულია, ხოლო უკანა - აზიური, ის ლაზი ოსტატების მიერ არის აშენებული.
ისტორიული წყაროების მიხედვით, აივნის სილამაზით აღფრთოვანებულმა ეკატერინემ, ლაზი ოსტატები უხვად დააჯილდვა, რომელთაც თავის მხრივ, პირობა მისცეს დედოფალს, მსგავსს არსად შექმნიდნენ.

აივანი გადაჰყურებს "სათანჯოს" მთებს - აფხაზეთის საზღვარს. "თანჯი" მეგრულად "საზღვრის ნიშანს ნიშნავს.

ლაზურ აივანს მეოცე საუკუნის 80-იან წლებში რესტავრაცია ჩაუტარდა. თუმცა პირვანდელი სახის სრულად დაბრუნება ვერ შეძლეს.