სოხუმში გატარებული 33 დღე - ქართველი სტუდენტის ისტორია
ზუგდიდში მცხოვრებმა როინ შენგელიამ, რომელიც აფხაზეთში შეიარაღებული
კონფლიქტის დროს სოხუმში სწავლობდა, „ლაივპრესს“ უამბო, თუ როგორ
გადაურჩა ტყვეობას უცნობი აფხაზი და სომეხი ქალების დახმარებით.
„1993 წლის 11 სექტემბერს სოხუმის უნივერსიტეტში სწავლა განახლდა და ჩავედი. რამდენიმე დღეში ვითარება ისევ დაიძაბა, კონფედერაციის ძალებს ქალაქზე იერიში მიაქვთ. ქართველები ტოვებენ სოხუმს, მაგრამ ნათესავები ვისთანაც ვცხოვრობდი, არ აპირებდნენ სახლ-კარის მიტოვებას. მეც გადავწყვიტე, რომ მძიმე პერიოდში მათთან ვყოფილიყავი.
21 სექტემბერს, სოხუმს უკვე აფხაზები აკონტროლებდნენ და გაქცევა შეუძლებელი იყო. ჩვენ ტრაპშის ქუჩაზე ვცხოვრობდით. მეზობლად მცხოვრებმა სომხების ოჯახმა შეგვიფარა. მეომრების 35-კაციანი ჯგუფი შემოვიდა ეზოში, ოჯახის დიასახლისს ჰკითხეს, ვინ გყავს სახლშიო, მან უთხრა, რომ მეზობლები შეიფარა. ჩამავლეს ხელი და ის იყო ჭიშკარს მივუახლოვდით, ოჯახის დიასახლისი სვეტა ჯარიკაცებს წინ გადაუდგა. სანამ ცოცხალი ვარ ბიჭს არ გაგატანთო. ჯგუფში, რომელსაც ტყვედ მივყავდი, ყაბარდოელები, ჩეჩნები, კაზაკები იყვნენ ძირითადად, მხოლოდ რამდენიმე აფხაზი მებრძოლი იყო. ქალს, რომელიღაცამ თავში კონდახი ჩაარტყა. ის ყვიროდა, თუ გინდათ მომკალით, ბიჭს მაინც არ გაგატანთო. მერე, აფხაზმა ჯარისკაცებმა სცადეს მასთან მოლაპარაკება. სვეტამ მისი ნათესავი აფხაზი მეომრის სახელი ახსენა და გადავრჩით. შეიარაღებული ჯგუფის მეთაურმა დაგვიბარა რომ ცოცხლებს დაგვტოვებდა, თუ სასწრაფოდ გავეცლებოდი იქაურობას. შემდეგ აფხაზი ქალბატონის, ვინმე ემას დახმარებით წითელი ჯვრის ავტობუსით გამომიყვანეს სოხუმიდან.
არ შემიძლია, არ აღვნიშნო ბესლან კობახიას განსხვავებული დამოკიდებულება ქართველებთან. დღეს აფხაზეთში კობახიას როგორც საზოგადო მოღვაწეს ისე იცნობენ, ომის დროს ის ახალგაზრდა იყო. მისი და წითელი ჯვრის დახმარებით ცეცხლმოდებული სოხუმიდან ბევრი ქართველი გამოიყვანეს უვნებლად.
რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს, შეუძლებელია დაივიწყო ცეცხლმოდებულ ქალაქში გატარებული 33 დღე. აფხაზი ქალბატონის სიტყვები მახსენდება, წამოსვლისას რომ დამაბარა, „ძალიან გთხოვ, ზუგდიდში რომ ჩახვალ ყველა აფხაზს ნუ გალანძღავო“.
„1993 წლის 11 სექტემბერს სოხუმის უნივერსიტეტში სწავლა განახლდა და ჩავედი. რამდენიმე დღეში ვითარება ისევ დაიძაბა, კონფედერაციის ძალებს ქალაქზე იერიში მიაქვთ. ქართველები ტოვებენ სოხუმს, მაგრამ ნათესავები ვისთანაც ვცხოვრობდი, არ აპირებდნენ სახლ-კარის მიტოვებას. მეც გადავწყვიტე, რომ მძიმე პერიოდში მათთან ვყოფილიყავი.
21 სექტემბერს, სოხუმს უკვე აფხაზები აკონტროლებდნენ და გაქცევა შეუძლებელი იყო. ჩვენ ტრაპშის ქუჩაზე ვცხოვრობდით. მეზობლად მცხოვრებმა სომხების ოჯახმა შეგვიფარა. მეომრების 35-კაციანი ჯგუფი შემოვიდა ეზოში, ოჯახის დიასახლისს ჰკითხეს, ვინ გყავს სახლშიო, მან უთხრა, რომ მეზობლები შეიფარა. ჩამავლეს ხელი და ის იყო ჭიშკარს მივუახლოვდით, ოჯახის დიასახლისი სვეტა ჯარიკაცებს წინ გადაუდგა. სანამ ცოცხალი ვარ ბიჭს არ გაგატანთო. ჯგუფში, რომელსაც ტყვედ მივყავდი, ყაბარდოელები, ჩეჩნები, კაზაკები იყვნენ ძირითადად, მხოლოდ რამდენიმე აფხაზი მებრძოლი იყო. ქალს, რომელიღაცამ თავში კონდახი ჩაარტყა. ის ყვიროდა, თუ გინდათ მომკალით, ბიჭს მაინც არ გაგატანთო. მერე, აფხაზმა ჯარისკაცებმა სცადეს მასთან მოლაპარაკება. სვეტამ მისი ნათესავი აფხაზი მეომრის სახელი ახსენა და გადავრჩით. შეიარაღებული ჯგუფის მეთაურმა დაგვიბარა რომ ცოცხლებს დაგვტოვებდა, თუ სასწრაფოდ გავეცლებოდი იქაურობას. შემდეგ აფხაზი ქალბატონის, ვინმე ემას დახმარებით წითელი ჯვრის ავტობუსით გამომიყვანეს სოხუმიდან.
არ შემიძლია, არ აღვნიშნო ბესლან კობახიას განსხვავებული დამოკიდებულება ქართველებთან. დღეს აფხაზეთში კობახიას როგორც საზოგადო მოღვაწეს ისე იცნობენ, ომის დროს ის ახალგაზრდა იყო. მისი და წითელი ჯვრის დახმარებით ცეცხლმოდებული სოხუმიდან ბევრი ქართველი გამოიყვანეს უვნებლად.
რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს, შეუძლებელია დაივიწყო ცეცხლმოდებულ ქალაქში გატარებული 33 დღე. აფხაზი ქალბატონის სიტყვები მახსენდება, წამოსვლისას რომ დამაბარა, „ძალიან გთხოვ, ზუგდიდში რომ ჩახვალ ყველა აფხაზს ნუ გალანძღავო“.