ნებისმიერი დასავლური წარმოშობის მხატვრული სტილი თუ ესთეტიკური მიმდინარეობა, იმდენად შეიძლება ჩვენთვის საინტერესო იყოს, რამდენადაც ეხება იგი ან არ ეხება ქართულ კულტურას. ამ კუთხით წარმართული საუბრის პროცესში აუცილებლად მოგვიწევს ჩვენს კულტურულ სივრცეში „ჩაბეტონებული“ იმ მოსაზრების გადახედვა, რომლის მიხედვითაც ჩვენთვისაც ისეთივე ბუნებრივი და კანონზომიერი იყო სხვადასხვა კულტურული მიმდინარეობების ცვალებადობა, როგორც დასავლური კულტურისთვის.

ძალიან ზოგადი, მაგრამ მაინც გასაგებია რას ნიშნავს განსაზღვრება „კულტურული“, მაგრამ ვერაფრით ვგებულობ სიტყვა „ღონისძიების“ მნიშვნელობას. ასოციაციობანას თუ ვითამაშებთ, სითყვათშეთანხმება „კულტურული ღონისძიება“ ასოცირდება სამთვარობო ან ოფიციალურ პატრონაჟთან, გალერეებთან, მუზეუმებთან, მაკიაჟიან თინეიჯერებთან, შავ სკამებთან, მიკროფონთან, ერთი და იგივე სახეებთან... ტაშთან, კმაყოფილებასთან და დღის ბოლოს სოციალური ქსელების კედლებზე გამოჭიმულ ფოტოებთან, რომელსაც ყველა „დაალაიქებს“, მეგობრების თხოვნით „დააკომენტარებს“, „დათაგავს“ და იმის გამო, რომ მიმდინარე კულტურული „ღონისძიების“ ფოტორეპორტაჟებიც და ქრონიკაც ყველაზე ადრე ასეთ სივრცეში კეთდება, უფუნქციოდ დარჩენილი კულტურული ამბების მიმომხლველი, მერე უმოქმედობა რომ არ დაბრალდეს, დაჯდება და კარგად გაიხსენებს თუნდაც ერთ ჟესტს, ან ერთ რეპლიკას, რომელზეც შემდეგ მთელ მონოლოგს დაწერს და მიმოიხილავს ქალაქის კულტურულ ღონისძიებათა ნუსხას.

ფაშიზმის დამარცხების 66 წლისთავი პოსტსაბჭოურ ქვეყნებში სხვადასხვა მასშტაბებით აღინიშნა. საქართველოში გამარჯვების განწყობა მოახლოებული დამოუკიდებლობის დღის აღსანიშნავად შემოინახეს. ყველაზე კომიკური ქართულ რეალობაში იყო დავა 8 თუ 9 მაისი! – „იყოს ორივე თარიღი, მთავარი ფაშიზმზე გამარჯვებააო!!“ – რეპლიკა სოციალურ ქსელში ჩემი მეგობრის კომენტარში ვიპოვე.

ჩვენს პატარა ქალაქში სოციალურობის ყველა ელემენტია წამროდგენილი. ისინი იდეალურ კომპლექსში არიან თავმოყრილნი: სივრცითი სიახლოვე, ურთიერთქმედებისა და ურთიერთგაცვლის სიადვილე, ნებისმიერ დროს ინფორმაციის ხელმისაწვდომობა. მაგრამ აი, რა ხდება: ნებისმიერ პროცესში მონაწილეობა, ან ამ მონაწილეობის დაჩქარება ინდივიდებში დაბნეულობას, შიშს და გულგრილობას იწვევს. ამ გულგრილი თანამონაწილეობის მოდელად ცალმხრივი მოძრაობის საგზაო წესები გამოდგება-გზას არაფერი კვეთს, აღარავის ხვდები გზაზე, რადგან ყველას მოძრაობა ერთი და იგივე მოძრაობაა და მანქანის საქარე მინიდან ჩანს მხოლოდ ერთი მიმართულებით მოძრავი სხვა მანქანები. იქნებ სწორედ ამაში მდგომარეობის ჩვენი კომუნიკაციის არსი-ცალმხრივი თანაცხოვრება. მისი ფასადის მიღმა სულ უფრო მზარდი გულგრილობა, ან ნებისმიერი სოციალური კავშირის უარყოფა.