ვოცნებობ გადავიღო რეპორტაჟი სოხუმში - ახალგაზრდული ტელევიზიის დამფუძნებელი [ვიდეო]
ლუკა ჩანგელია 16 წლის, აფხაზეთიდან, ცდილობს შეცვალოს თავისი და
სხვების
ცხოვრება და იყოს მაგალითი სხვებისთვის, - ასე წარადგენს მოზარდი
საკუთარ თავს.
ამბობს, რომ ლიდერობის სურვილი პატარობიდან ჰქონდა, თუმცა კომპლექსები ხელს უშლიდა.
„მერიდებოდა აზრების გამოთქმა და გაზიარება, რადგან მეგონა, რომ რაღაცას არასწორად ვიტყოდი, და თუ არასწორად ვიტყოდი, ეს იყო სირცხვილი. ხშირად, სადაც მივდიოდი, მხვდებოდა რაღაცნაირი ნათქვამი - დევნილია, თითქოს ნაკლი იყო. მე კი პირიქით, მეამაყებოდა, რომ აფხაზეთიდან ვიყავი და საზოგადოებას ვუხსნიდი, რომ დევნილებიც ძალიან ჩვეულებრივი ადამიანები არიან. მათაც სურთ ბევრი რამის გაკეთება, მაგრამ ვერ ახერხებენ შესაძლებლობების არქონის გამო“, - ამბობს ლუკა.
წარმატების მიღწევას უმადლის ძმას, რომელიც სხვადასხვა საერთაშორისო ახალგაზრდული პროექტების მონაწილეა. ასევე, სკოლას, არასამთავრობო ორგანიზაცია „ათინათს“ და ინგლისური ენის ხელმისაწვდომობის პროგრამას, სადაც მან თავისი შესაძლებლობები ირწმუნა და განავითარა.
„როცა მოვხვდი საქართველოს მოხალისეს პროექტში, იქ მივხვდი, რომ ყველა თანასწორები ვიყავით და უნდა დაგვემტკიცებინა, რომ ჩვენ ვიყავით ღირსები ლიდერობის. როდესაც მსგავს კონკურენციაში გიწევს მუშაობა, ხვდები, რომ აქ არ არის კომპლექსების დრო და მორჩა ყველაფერი. მყავდა ჩემი ჯგუფი, ვისთანაც სხვადასხვა აქტივობას ვაკეთებდი, რომელიც ხელს უწყობდა ქალაქში მცხოვრები ახალგაზრდების განვითარებას. ამის შემდეგ მივხვდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა. მივხვდი, რომ დადგა დრო მიმეღო გადაწყვეტილება, თუ რა მიმართულებას ავირჩევდი სამომავლოდ“.
მომავალი პროფესია კი ზუგდიდის ამერიკულ კუთხეში მისვლისას აირჩია, როცა კამერა მისცეს და რამდენიმე სიუჟეტის მომზადება სთხოვეს. შემდეგ თვითონ პირველი ახალგაზრდული ინტერნეტტელევიზიაც შექმნა.
თავისუფალ დროს, მეგობრებთან ერთად ახალგაზრდობის პრობლემებზე გადაცემებს და სიუჟეტებს ამზადებს. ფიქრობს, რომ შეუძლია თანატოლებს დასავლურ ღირებულებებზე უფრო მეტი ინფორმაცია მიაწოდოს. სკოლის დამთავრების შემდეგ კი ჟურნალისტიკის საზღვარგარეთ შესწავლას გეგმავს.
ოცნებობს, რომ რეპორტაჟი სოხუმში გადაიღოს.
„ჩემი საოცნებო რეპორტაჟი იქნებოდა სოხუმში გადაღებულ ქუჩაზე, რომელიმე სოხუმელთან ერთად, რომელიც გაიხსენებდა იმ პერიოდს, როცა ის ვერ იყო თავის ქალაქში, თავის სახლში, და ალბათ მოყვებოდა იმ განცდებზე, რაც დაეუფლა მას სახლში დაბრუნების შემდეგ და რამდენად მნიშვნელოვანია, მისთვის ეს დაბრუნება, ეს იქნებოდა ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის“.
ლუკას აზრით, ის არამარტო დევნილი ახალგაზრდების ხმაა, ზოგადად, ყველა თანატოლის, რომელსაც უხილავი ბარიერები ხელს უშლის აზრის თავისუფლად გამოთქმაში:
„თავიდან ვფიქრობდი, რომ ვიყავი დევნილი ახალგაზრდების ხმა, რადგან ძირითადად მიწევდა დევნილ საზოგადოებასთან ყოფნა. შემდეგ კი, როცა გავხდი სხვა სოციუმის წევრიც, ჩავთვალე, რომ ვარ სხვა ახალგაზრდების ხმაც. ბევრი ახალგაზრდის, რომელიც ახლა მიყურებს და მათაც მინდა მოვუწოდო, რომ ცვლილება არის ის, რასაც შეუძლია ადამიანის ცხოვრებაში წარმატების მოტანა და მუდმივად უნდა ვიყოთ მზად ცვლილებებისთვის“.
ამბობს, რომ ლიდერობის სურვილი პატარობიდან ჰქონდა, თუმცა კომპლექსები ხელს უშლიდა.
„მერიდებოდა აზრების გამოთქმა და გაზიარება, რადგან მეგონა, რომ რაღაცას არასწორად ვიტყოდი, და თუ არასწორად ვიტყოდი, ეს იყო სირცხვილი. ხშირად, სადაც მივდიოდი, მხვდებოდა რაღაცნაირი ნათქვამი - დევნილია, თითქოს ნაკლი იყო. მე კი პირიქით, მეამაყებოდა, რომ აფხაზეთიდან ვიყავი და საზოგადოებას ვუხსნიდი, რომ დევნილებიც ძალიან ჩვეულებრივი ადამიანები არიან. მათაც სურთ ბევრი რამის გაკეთება, მაგრამ ვერ ახერხებენ შესაძლებლობების არქონის გამო“, - ამბობს ლუკა.
წარმატების მიღწევას უმადლის ძმას, რომელიც სხვადასხვა საერთაშორისო ახალგაზრდული პროექტების მონაწილეა. ასევე, სკოლას, არასამთავრობო ორგანიზაცია „ათინათს“ და ინგლისური ენის ხელმისაწვდომობის პროგრამას, სადაც მან თავისი შესაძლებლობები ირწმუნა და განავითარა.
„როცა მოვხვდი საქართველოს მოხალისეს პროექტში, იქ მივხვდი, რომ ყველა თანასწორები ვიყავით და უნდა დაგვემტკიცებინა, რომ ჩვენ ვიყავით ღირსები ლიდერობის. როდესაც მსგავს კონკურენციაში გიწევს მუშაობა, ხვდები, რომ აქ არ არის კომპლექსების დრო და მორჩა ყველაფერი. მყავდა ჩემი ჯგუფი, ვისთანაც სხვადასხვა აქტივობას ვაკეთებდი, რომელიც ხელს უწყობდა ქალაქში მცხოვრები ახალგაზრდების განვითარებას. ამის შემდეგ მივხვდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა. მივხვდი, რომ დადგა დრო მიმეღო გადაწყვეტილება, თუ რა მიმართულებას ავირჩევდი სამომავლოდ“.
მომავალი პროფესია კი ზუგდიდის ამერიკულ კუთხეში მისვლისას აირჩია, როცა კამერა მისცეს და რამდენიმე სიუჟეტის მომზადება სთხოვეს. შემდეგ თვითონ პირველი ახალგაზრდული ინტერნეტტელევიზიაც შექმნა.
თავისუფალ დროს, მეგობრებთან ერთად ახალგაზრდობის პრობლემებზე გადაცემებს და სიუჟეტებს ამზადებს. ფიქრობს, რომ შეუძლია თანატოლებს დასავლურ ღირებულებებზე უფრო მეტი ინფორმაცია მიაწოდოს. სკოლის დამთავრების შემდეგ კი ჟურნალისტიკის საზღვარგარეთ შესწავლას გეგმავს.
ოცნებობს, რომ რეპორტაჟი სოხუმში გადაიღოს.
„ჩემი საოცნებო რეპორტაჟი იქნებოდა სოხუმში გადაღებულ ქუჩაზე, რომელიმე სოხუმელთან ერთად, რომელიც გაიხსენებდა იმ პერიოდს, როცა ის ვერ იყო თავის ქალაქში, თავის სახლში, და ალბათ მოყვებოდა იმ განცდებზე, რაც დაეუფლა მას სახლში დაბრუნების შემდეგ და რამდენად მნიშვნელოვანია, მისთვის ეს დაბრუნება, ეს იქნებოდა ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის“.
ლუკას აზრით, ის არამარტო დევნილი ახალგაზრდების ხმაა, ზოგადად, ყველა თანატოლის, რომელსაც უხილავი ბარიერები ხელს უშლის აზრის თავისუფლად გამოთქმაში:
„თავიდან ვფიქრობდი, რომ ვიყავი დევნილი ახალგაზრდების ხმა, რადგან ძირითადად მიწევდა დევნილ საზოგადოებასთან ყოფნა. შემდეგ კი, როცა გავხდი სხვა სოციუმის წევრიც, ჩავთვალე, რომ ვარ სხვა ახალგაზრდების ხმაც. ბევრი ახალგაზრდის, რომელიც ახლა მიყურებს და მათაც მინდა მოვუწოდო, რომ ცვლილება არის ის, რასაც შეუძლია ადამიანის ცხოვრებაში წარმატების მოტანა და მუდმივად უნდა ვიყოთ მზად ცვლილებებისთვის“.