შიშმა არ უნდა ჩაგითრიოს. უნდა ებრძოლო. შენ უნდა იბრძოლო შენი სიცოცხლისთვის, - ამბობს 97 წლის ანაკლიელი, მეორე მსოფლიო ომის ვეტერანი კარლო ლაგვილავა.

ეს ამბავი იმაზეა, რომ ხშირად ასაკი მხოლოდ ციფრებია, და რომ ვირუსი რაც არ უნდა საშიშად ჟღერდეს, პაციენტს ყოველთვის აქვს შანსი მასზე გამარჯვების.

ახლა თავს კარგად გრძნობს, არაფერი მაწუხებსო, ამბობს და ნუცას გულში იხუტებს. ნუცა მისი კატაა, შვილივით რომ გამოზარდა. კიდევ მარტა ჰყავს. სანადიროდ გასული დაგვხვდა.

როგორ ან ვისგან დაინფიცირდა, არ იცის. ოჯახში საქმეებს რა დალევს და ალბათ მაშინ გავცივდიო. შვილიშვილი, ვისთან ერთადაც ცხოვრობდა, გათხოვდა. ოჯახის კიდევ ერთი წევრი კი საზღვარგარეთაა. ამიტომაც, ყოველდღიურ საზრუნავთან გამკლავება მარტოს უწევს.

"ვფიქრობ მე გავაჩინე თვითონ, იმიტომ, რომ ვერ მოვიცადე. როცა კარგი გული მქონდა, გარეთ ვიარე. ვითომ ეს გავაკეთე, ის გავაკეთე. ასი ამბავია ოჯახში გასაკეთებელი. ცოტა სუფთად ვიყო მეთქი. ხან ცოცხს ავიღებ. ქალაქშიც დავდიოდი ხანდახან. გავცივდი ალბათ. მომცა სიცხე. აქედან გამიჩნდა ალბათ კორონა", - უთხრა კარლო ლაგვილავამ "ლაივპრესს".

მეზობელს შეუტყვია, რომ ძველებურად ვეღარ იყო. სიცხეც 38 გრადუსამდე ჰქონდა და ახველებდა. არც სხეული ემორჩილებოდა. გამოუძახეს სასწრაფო დახმარებას. ექიმებმა ეჭვი კორონავირუსზე მიიტანეს. ვაიმე ჩემს თავს მეთქი, ცოტა კი მეწყინაო, იხსენებს, თუმცა სიკვდილის შიშმაც ვერ ათქმევინა უარი საავადმყოფოში გადაყვანაზე. აქ მოვკვდებიო დაიჟინა. საბოლოოდ რუხის კლინიკაში ჰოსპიტალიზაციას მაინც დათანხმდა, სადაც დაახლოებით ორი კვირა დაჰყო.

სახლის გასაღები და შვილივით გაზრდილი კატები მეზობელს დაუტოვა, მიმიხედეო. თითქმის დარწმუნებული იყო, ნუცას და მარტას უკანასკნელად ხედავდა. არ დაუშვია, რომ ვირუსს დაამარცხებდა და შინ დაბრუნდებოდა. საავადმყოფოშიც მათზე ეფიქრებოდა. სახლში ეჩქარებოდა და აჩქარებდა ექიმსაც. გამიშვითო, ითხოვა მეთორმეტე დღეს. სიცხე უკვე აღარ ჰქონდა. გაწერამდე კიდევ ერთხელ გამოიკვლიეს, რათა დარწმუნებულიყვნენ, რომ ყველაფერი რიგზე იყო.

"გადამიღეს რენტგენი. დამაწვინეს და სტოლიანად შემიყვანეს, სადღაც ტუნელში მივდიოდი მეგონა და გამსინჯეს. ჩემი თვალით ვხედავდი, პირველად რომ შემიშვეს, 11 წერტილს ვხედავდი. ახლა კი რვა წერტილი იყო. ეს აღნიშნავს ფილტვების დაჩრდილვას მარჯვენა მხარეს. მერე ანალიზების პასუხიც მოვიდა. მთავარი ექიმი შემოვიდა. მალადეცო შენ, არ მგონა თუ გადალხავდიო 97 წლის კაცი", - იხსენებს კარლო ლაგვილავა.

პასუხის ეშინოდა. იქნება ცუდი რამ სჭირდა და კიდევ დარჩენილიყო საავადმყოფოში. ცუდის მოლოდინი არ გამართლდა. გამოჯანმრთელებული ხარო უთხრეს.

გაწერამდე ექიმმა ეტლით ჩაიყვანა პირველ სართულზე, კოვიდინფიცირებულ ახალგაზრდებთან. შეხედეთ, მაჭირხოლივით (მერცხალი) მიფრინავსო სახლში. ვირუსს მოერია და მიბაძეთ, ნემსის ჩხვლეტის რომ გეშინიათო.

კორონავირუსზე გამარჯვებას კარლო ლაგვილავა ექიმების გულისხმიერებასთან ერთად, საკუთარ ჯანმრთელობას მიაწერს. თავს ვუვლიდი და არც ტალახის და წყლის აბაზანებს ვიკლებდიო ახალგაზრდობაში.

გამოჯანმრთელებული ახლა სხვებს ამხნევებს - თავი არ დაუხაროთო შიშს.

სახლში დაბრუნებულს მონატრებული ნუცა და მარტა დახვდნენ. შარვლის ტოტებზე ჩამოეკიდნენ პატრონს. აგრძნობინეს, რომ ელოდნენ.

97 წლის მოხუცს ზამთრის შეშა დაბინავებული აქვს. დროდადრო თითო ნაჭერს შეუკეთებს გახურებულ ღუმელს. ღუმლის ქვეშ ნუცა გაწოლილა, სითბოსგან გაბრუებული. ბაბუა კარლოს ხმაზე ზანტად დგება და მისთვის განკუთვნილ ულუფას ნება-ნება ღეჭავს.

ასე გადის დღეები გაზაფხულის მოლოდინში.